Ένα πρωί μετά από πολύ μεγάλη χρονική αναμονή χτύπησε το τηλέφωνό μου καλώντας με να μεταφερθώ στο νοσοκομείο…
Κάποιος άγνωστος φεύγοντας από τη ζωή, αποφάσισε να την δωρίσει σε άλλους που την είχαν ανάγκη… μαζί με αυτή και τα χαμένα ως εκείνη την ώρα όνειρα! Εκείνο το πρωινό ήταν τα τελευταία βήματα ενός Γολγοθά που είχε ξεκινήσει για άλλη μία φορά χρόνια πριν…
Τα χρόνια μέχρι την μεταμόσχευση ήταν διάστημα μεγάλης προσμονής, με κεφαλαία γράμματα η προσμονή. Προσμονή για κάτι που ουσιαστικά ονομάζεται συνέχεια της ζωής όπως ήταν πριν την επιδείνωση της υγείας μου.
Η “νέα ζωή” είναι πλέον ανεκτίμητης αξίας, πλέον της έχω δώσει τόσο μεγάλη αξία… όση της πρέπει και συνήθως δεν της δίνουμε! Υπάρχουν μικρά καθημερινά πράγματα στη ζωή, τα οποία απαξιώνουμε εντελώς, θεωρώντας τα δεδομένα…τίποτα όμως δεν είναι δεδομένο αρκεί μονάχα ένα λεπτό για να αλλάξουν όλα.
Οι ψυχολογικές διακυμάνσεις από τις οποίες περνάς δεν καταγράφονται μόνο την περίοδο της αναμονής για το μόσχευμα. Όλο αυτό το διάστημα της ασθένειας που ο οργανισμός σου φθίνει σταδιακά, μέχρι και τη στιγμή που θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα σε ενημερώσουν για τη μεταμόσχευση, δεν έχεις το δικαίωμα ούτε να ονειρευτείς. Δεν ξέρεις αν αύριο θα υπάρχεις με τον τρόπο που υπήρχες ως τότε , δεν μπορείς να κάνεις όνειρα για τα παιδιά σου.
Μετά τη μεταμόσχευση ξαναγεννιέσαι, έχεις το δικαίωμα να ονειρεύεσαι.
Στην τελευταία αυτή φάση της προσαρμογής στην νέα κατάσταση, συγκλονίζεσαι από τα βιώματά σου. Νιώθεις απελευθερωμένος τόσο από τις προηγούμενες κλινικές επιβαρύνσεις, όσο και από τις ψυχικές εξαρτήσεις. Το αίσθημα της ταυτότητάς σου αλλάζει μαζί με την ποιότητα της ζωής σου, η οποία διαφοροποιείται σε όλα τα επίπεδα, σε σχέση με εκείνη πριν την μεταμόσχευση: ψυχικό, οικογενειακό, κοινωνικό, επαγγελματικό, ψυχαγωγία, κλπ. Η ύπαρξή σου αλλάζει, όπως κι ο κόσμος και το εγώ θα προσπαθήσει να προσαρμοστεί στην νέα εσωτερική και εξωτερική πραγματικότητα.
Είναι λύτρωση να σου λέει ο γιατρός σου πως όλα πήγαν καλά. Η δωρεά οργάνων αποτελεί εκτός από ένα πολύ προσωπικό ζήτημα και μια απόφαση ζωής. Οι πιθανότητες ο καθένας από εμάς να χρειαστεί κάποια στιγμή στη ζωή του ένα μόσχευμα, είναι κατά πολύ περισσότερες από το να καταλήξει υπό συνθήκες που να μπορεί να δώσει ένα μόσχευμα. Για το λόγο αυτό ίσως επιβάλλεται να αναλογιζόμαστε αντίστροφα το θέμα της Δωρεάς Οργάνων.
Θέλω πολύ να γνωρίσω την οικογένειά του δότη μου. Ο άνθρωπος νομίζει πως θα είναι καλά για πάντα, η ζωή όμως δεν είναι έτσι και πολλές φορές επιφυλάσσει άσχημα παιχνίδια. Αυτό θα πρέπει να το έχουμε όλοι στο μυαλό μας.
Οι άνθρωποι αυτοί νιώθουν πως έχουν εκεί το παιδί τους, μέσα στο σώμα άλλων ανθρώπων.
Η ευγνωμοσύνη μου, στη οικογένειά μου, τους φίλους και γνωστούς που ήταν όλο αυτό το διάστημα δίπλα μου, σε όλους τους θεράποντες ιατρούς μου, αλλά κυρίως στην οικογένεια του δότη μου δεν μπορεί να ξεπληρωθεί με τίποτα.
Ο άνθρωπος από τη φύση του μπορεί να αντέξει πάρα πολλά ακόμα και αυτά που δε χωρά ανθρώπου νους, και εγώ άντεξα γιατί έπρεπε να βγάλω την οικογένειά μου, τους γιατρούς μου και τον δότη μου ασπροπρόσωπους!
