Όταν οι ιστορίες δεν έχουν παρά μόνο την αλήθεια τους να διηγηθούν τότε είναι που καταγράφονται στην ιστορία
Της Υπατίας Κορνάρου
Το ταξίδι μας δεν ξεκίνησε όπως όλα τα ταξίδια. Εννοώ πως ο χάρτης συμβαίνει να ξεπερνάει τα όρια του όταν δεν τον μαθαίνεις ποτέ. Ακριβώς με αυτή τη σκέψη άρχισαν όλα. Όταν φύγαμε από την Αθήνα (οδικώς) για να εξερευνήσουμε ένα τμήμα της Βόρειας Ελλάδας, τα χωριά της Κορέστειας, ήταν άγνωστα σε εμάς. Μάλιστα ο πραγματικός προορισμός ήταν κάποια χωριά της Πτολεμαΐδας, όπου τελικά δεν τα επισκεφθήκαμε ποτέ γιατί είχαν ισοπεδωθεί από μπουλντόζες της Δ.Ε.Η. λόγω εξόρυξης λιγνίτη.
Στην πραγματικότητα ήταν ένας τόπος που έγινε προορισμός μόλις τον αντικρύσαμε. Τα «πλίνθινα χωριά» τα συναντήσαμε στο οδικό δίκτυο που συνδέει την Καστοριά με τις Πρέσπες. Η ιστορία τους είναι μεγάλη και ενδιαφέρουσα. Χτισμένα από κόκκινο χώμα και άχυρο στις αρχές του 20ου αιώνα από φτωχούς ανθρώπους της παραμεθόριας περιοχής. Στον εμφύλιο πόλεμο (1946-1949) αλλά και κατά την Ιταλική κατοχή (1941-1944), τα ντοκουμέντα εξιστορούν αιματηρούς αγώνες. Μετά την δεκαετία του 1940, οι κάτοικοι αποζητώντας ευνοϊκότερες συνθήκες ζωής μεταναστεύουν κυρίως στο εξωτερικό. Περίπου το 1970 δημιουργείται ο νέος οικισμός των Κορεστείων όπου και μετακομίζουν αρκετοί από τους εναπομείναντες κατοίκους αφού πλέον είχαν κριθεί μη κατοικήσιμα.
Το πρώτο χωριό που ανακαλύψαμε ήταν ο…
Συνέχεια στο olafaq.gr
