Παγκόσμια μέρα αριστερόχειρων σήμερα και κάθε φορά που έρχεται αυτή η μέρα θυμάμαι μια ιστορία από τα σχολικά μου χρόνια.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, αλλά ακόμα και τώρα θυμάμαι πως εκείνα τα χρόνια, στα μικράτα μου, πολλοί άνθρωποι δυσανασχετούσαν όταν με βλέπανε να γράφω με το αριστερό. Ακόμα και άνθρωποι που μ’ αγαπούσαν. Όχι, δεν ήταν ο κάκιστος γραφικός μου χαρακτήρας που τους χαλούσε, αν και μου το έλεγαν κι αυτό, αλλά κάτι άλλο, κάτι που για μένα φάνταζε απροσδιόριστο. Η μάνα μου η φουκαριάρα προσπαθούσε καμιά φορά να με παρακινήσει να γράψω με το δεξί μου χέρι αλλά μάταια. Ήμουν ανένδοτος. Αισθανόμουν εντελώς αδύναμο το δεξί μου χέρι, πού να πιάσει ολάκερο μολύβι και να το τιθασεύσει; Πιο εύσχημα ο πατέρας μου μου ανέφερε πως και αυτός αριστερόχειρας γεννήθηκε αλλά κατάφερε να χρησιμοποιεί το δεξί του χέρι εξίσου καλά και να γράφει με την ίδια ευχέρεια όπως και με το αριστερό.
Γιατί δεν δοκιμάζεις και συ; Μου έλεγε με τρόπο, ευτυχώς όχι και τόσο συχνά.
Εγώ επειδή αφουγκραζόμουν τον παλμό, καταλάβαινα πως δεν τους ένοιαζε πραγματικά πώς θα γράφω, οπότε αμέριμνα συνέχιζα να κάνω τα δικά μου.
Δεν ήταν βέβαια λίγες οι φορές που γνωστοί μας, φίλοι οι συγγενείς των γονιών μου, με βάζανε στο ζύγι και στα μέτρα σύγκρισής τους πάντα έβγαινα λειψός.
Εε το δικό μας το παιδί γράφει πολύ όμορφα γράμματα. Έλεγε με περηφάνεια ο άντρας.
Εμ, λογικό, αφού γράφει με το καλό το χέρι, το δεξί. Συμπλήρωνε η γυναίκα. Και αμέσως μετά για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία, στρεφόταν προς εμένα και ρωτούσε: Εσύ βρε Στάθη, γιατί παιδί μου δεν γράφεις με το καλό σου χέρι; Τι πράγμα είναι αυτό να γράφεις με το ζερβό.
Δεν ξέρω… μου φαίνεται πως εκείνον τον καιρό οι άνθρωποι δεν αντιλαμβανόντουσαν και πολλά, αφού όταν τους έδινα την αφοπλιστική απάντηση: Μα με το καλό μου χέρι γράφω, έβλεπα στο πρόσωπό τους να σχηματίζονται κάποιοι μορφασμοί αποδοκιμασίας που δεν επιχειρούσαν να αποκρύψουν.
Κι αν γινόταν καμιά μάζωξη με τους συγγενείς μου στο χωριό των παππούδων μου, από τη μεριά της μάνας μου, το ερειπωμένο τώρα πια Κάτω Περιβόλι, τα ίδια έπρεπε να υπομένω. Γιατί γράφεις με το αριστερό σου χέρι και γιατί γράφεις με το αριστερό σου χέρι; Να με ρωτάνε συνέχεια.
Ούτε ένας τους δεν σκέφτηκε γιατί έτσι θέλω, γιατί έτσι μπορώ…
Και ο καιρός περνούσε και για κάποιους ήμουν το μαύρο πρόβατο.
Στο μεταξύ τα πάντα ήταν καμωμένα έτσι ώστε να διευκολύνουν τη ζωή των δεξιόχειρων και να τυραννάνε όλους εμάς που αποτελούσαμε την εξαίρεση του κανόνα. (οι κούπες του καφέ, το ψαλίδι κι ένα σωρό άλλα μικρά και μεγάλα αντικείμενα στην καθημερινότητά μας).
Απτόητος συνέχιζα τον ΄΄ασυνήθιστο΄΄ βίο μου μέχρι που ήρθε η ώρα να πάω στο σχολείο. Ευτυχώς που στάθηκα τυχερός στις τρεις πρώτες τάξεις του δημοτικού και είχα μια δασκάλα που για κάποιον λόγο μ’ αγαπούσε πολύ. Ούτε μια φορά δεν μου έκανε παρατήρηση για τον γραφικό μου χαρακτήρα ή για το γεγονός πως γράφω με το αριστερό. Αντιθέτως μ’ επιβράβευε για τις προσπάθειές που έκανα να πηγαίνω κάθε μέρα διαβασμένος. Πραγματικά πολύ το εκτίμησα αυτό και ποτέ, παρά το γεγονός πως από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, δεν την ξεχνώ.
Μόνο που μια μέρα απουσίαζε για κάποιοι λόγο και την αντικατέστησε ένας δάσκαλος από αυτούς που λέμε παλαιών αρχών. Μπήκε φουριόζος στην τάξη, θυμάμαι, και μετά από λίγο μας ζήτησε να βγάλουμε τα τετράδιά μας και να γράψουμε κάτι (ούτε που θυμάμαι τώρα πια τι;).
Υπάκουσα και γω στην επιθυμία του και ξεκίνησα να γράφω, με δυσκολία γιατί υπαγόρευε πολύ γρήγορα. Κι εκεί που πάσχιζα να προλάβω, έτσι στα ξαφνικά, από το πουθενά, νιώθω ένα δυνατό τσούξιμο στο μάγουλό μου. Η αλήθεια είναι πως πολύ με πόνεσε εκείνο το σκαμπίλι. Όμως στην πραγματικότητα, αυτό που με έκανε να τρανταχτό ολόκληρος δεν ήταν ο πόνος αλλά το σοκ. Δεν μου είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν να με χτυπήσει κάποιος δάσκαλος και πραγματικά έπεσα από τα σύννεφα. Τα λόγια του βέβαια ακόμα και σήμερα δεν τα λησμονώ: Γράψε με το δεξί. Μάθατε τώρα όλοι να λέτε πως είστε αριστεροί… άχρηστοι, έ άχρηστοι. Αυτό δεν θα σας περάσει! Προσπάθησε τώρα αμέσως να γράψεις με το καλό σου χέρι!
Η αυταρχική του υπόδειξη δεν χωρούσε αμφισβήτηση. Άλλαξα χέρι στο μολύβι και το κράτησα με το δεξί. Πάσχισα να βάλω το ένα γράμμα δίπλα από το άλλο, αλλά ήταν τόσο μεγάλος ο φόβος μου που αδυνατούσα να τα καταφέρω.
Καθώς επιχειρούσα να υπακούσω, ένιωσα να κατακλύζομαι από βασανιστικά ερωτήματα. Με προβλημάτισαν πολύ τα λόγια του. Γιατί γενίκευε; Ποιους άλλους εννοούσε άραγε; Είμαστε τόσο πολλοί αυτοί που γράφουμε με το αριστερό στο σχολείο μας; Εγώ μόνο ένα παιδί γνώριζα, τον συμμαθητή μου τον Στάθη (κι αυτός Στάθης) να γράφει με το αριστερό του χέρι. Πριν προλάβω να σκεφτώ άλλα πρόσωπα που ενδεχομένως είχαν την ίδια ΄΄αδυναμία΄΄ (σύμφωνα με την κρίση του δασκάλου μου) με μένα, μια δεύτερη σφαλιάρα ήρθε να μου προκαλέσει απανωτούς κλυδωνισμούς. Γράφε, γράφε! με διέταζε…
Εκτός, όμως, από το σώμα μου, εκείνο το χτύπημα προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις και στο πνεύμα μου. Δεν αντέδρασα, παρά το γεγονός πως είχα βουρκώσει, τον κοίταξα στα μάτια και με θράσος που πρώτη φορά στη σύντομη ζωή μου επέδειξα του είπα: Όσο και να με χτυπάς εγώ δεν θα γράψω με αυτό το χέρι. Μπορώ και θέλω μόνο με το άλλο μου.
Ακόμα θυμάμαι το ξάφνιασμά του. Πρέπει να ήταν τόσο μεγάλο που μονομιάς έφυγε από δίπλα μου και άλλο δεν με ξαναενόχλησε.
Ήταν η πρώτη φορά που αντιμίλησα, όμως ένιωθα πολύ όμορφα. Είχα το δίκιο με το μέρος μου.
Από εκείνη τη μέρα και μετά αδιαφορούσα για τις υποδείξεις των άλλων, ήξερα πως μπορεί να μην έχω καλό γραφικό χαρακτήρα αλλά εκείνο που πραγματικά έχει σημασία είναι πάντα το περιεχόμενο και όχι το περιτύλιγμα.
Και ξέρεις κάτι; Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που είμαι αριστερόχειρας, γιατί πάντα ήθελα να είμαι η εξαίρεση και ποτέ ο κανόνας.
Υ.Γ. Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποιούσα πως μπορεί να ενοχλείς τους άλλους ανθρώπους ακόμα και με την παρουσία σου ή με την ιδιαιτερότητά σου. (Και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να σέβομαι τη διαφορετικότητα όλων μας).
Υ.Γ.2 Ήταν η πρώτη φορά που αντιλήφθηκα πως κάποιοι άνθρωποι κάνουν κατάχρηση εξουσίας. (Και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα στέκομαι στο πλευρό αυτών που θεωρώ αδύνατους).
Υ.Γ.3 Ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα πως η βία δεν αποφέρει τα ποθητά αποτελέσματα σε αυτόν που τολμά να σηκώσει το χέρι του. (Και από τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου να λύνω τα προβλήματα και τις διαφορές μου μόνο με διάλογο).
Υ.Γ.4 Τη δασκάλα μου τη λέγανε Ελένη και μου έμαθε γράμματα και τρόπους. Εκείνον τον ανεκδιήγητο άνθρωπο δεν θυμάμαι πως τον λένε. Πέρασε απαρατήρητος στη ζωή μου, αν και μου έδωσε πολλά σκληρά μαθήματα.
