Η κοινωνία έτσι όπως κάποτε γνωρίζαμε ότι λειτουργούσε
έπαψε να υπάρχει.
Εκείνα τα αντανακλαστικά που ενεργοποιούνταν
αυθόρμητα κι ακαριαία περιορίζοντας
αυθαιρεσίες και υπερβολές της όποιας εξουσίας,
αγκαλιάζοντας τις ανάγκες των ανθρώπων,
έχουν σχεδόν μηδενιστεί.
Περιορίστηκαν στο να κοιτούν την βαρβαρότητα θάβοντας
όνειρα και καταπνίγοντας τα ωραιότερα συναισθήματά της
χωρίς καμμιάν αντίδραση.
Δίχως αντίσταση στην κυνικότητα,
που σπιλώνει υπάρξεις και ριζώνει έναν φασισμό
όλο και πιο βαθιά στον πυρήνα της ύπαρξής της,
εξαγνίζοντας δολοφόνους στην επικράτεια της φρίκης.
Άνθρωποι κείτονται νεκροί, εξαφανίζονται σπάνια είδη,
ολόκληρες εκτάσεις πολύτιμης βιοποικιλότητας καταστρέφονται
εν ριπή οφθαλμού μπροστά στα αδηφάγα τέρατα της απληστίας,
βιομηχανικές εγκαταστάσεις βαφτίζονται «πράσινη ενέργεια».
Και τώρα μία τεράστια ανυπολόγιστη καταστροφή από τις
πλημμύρες που ο αντίκτυπός της φαίνεται άμεσα.
Στους νεκρούς που θα ανασύρονται για καιρό,
στους ξεσπιτωμένους,
στην απώλεια περιουσιών, στα τρόφιμα και το ζωικό κεφάλαιο,
στις υποδομές.
Κι ας έχουν δοθεί πολλά εκατομμύρια και μάλιστα πρόσφατα,
μόλις πριν τρία χρόνια, μετά τις πλημμύρες στην ίδια ακριβώς
περιοχή για να προβλέψουν τέτοιες συμφορές.
Το μίσος έχει εγκατασταθεί στις ψυχές των ανθρώπων.
Ο μισανθρωπισμός πότισε όλο το σώμα.
Το τέρας μέσα του βρυχάται.
Οι νέες κι οι νέοι διώχνονται.
Μαζί και τα όνειρά τους.
Κλείνονται πόρτες σε όσες-όσους μπορούν
να προσφέρουν την γνώση.
Μια καινοτομία απαραίτητη για να προχωρήσει η ζωή μπροστά
με ανθρώπινο πρόσωπο.
Στην ενέργειά τους ώστε να επιτευχθεί με τα δικά μας μέσα,
τα χέρια, τα πόδια και τις πλάτες,
τον πολύτιμο νου και την καρδιά
για να πάρει σάρκα και οστά η αυτοκυριαρχία μας
σε τούτο τον πολύπαθο τόπο.
Οι πατρογονικές εστίες αδειάζουν.
Εγκαταλείπεται η ύπαιθρος που μπορεί να μας θρέψει όλους,
προσφέροντάς μας ψυχική υγεία, την απαραίτητη τροφή,
άσκηση κι ευδαιμονία.
Ο συγκεντρωτισμός γιγαντώνει τον φόβο…
Και την απάθεια.
Κλειδώνει μέσα την έχθρα και τον ρατσισμό.
Η καλλιέργεια της ψυχής, η ευγένεια,
η αποδοχή της διαφορετικότητας, η συνεργασία
που είναι ο πολιτισμός των ανθρώπων και
μπορεί να φωτίσει τα βήματά τους ώστε
να γίνονται με κεφαλαίο Α Άνθρωποι υποσκελίζεται,
καταρρακώνεται μέσα σε ωκεανό ψεύδους και ψυχολογικής
χειραγώγησης διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα και
αναγκάζοντάς τους να αμφισβητήσουν
την δική τους κρίση και αντίληψη.
Χάνεται έτσι η εμπιστοσύνη.
Η στάχτη και η μυρωδιά του θανάτου απλώθηκε και κάλυψε
όλη την κοινωνία.
Κατακάθισε στις τραυματισμένες ψυχές.
Το νερό που δίνει ζωή, μπορεί και να την στερεί.
Όταν δεν το υπολογίζουμε.
Όμως…
Δεν χωράνε μεμψιμοιρίες και αναβολές.
Δεν ωφελεί να συνεχίσουμε να κλαίμε
πάνω από τα κουφάρια της φύσης
και να βλέπουμε καθημερινά να στριμώχνεται ο ψυχισμός μας.
Πονάμε τον τόπο και θέλουμε να συνεχίσουμε να μένουμε σε
αυτόν.
Επειδή η αγάπη είναι μεγαλύτερη, πιο ισχυρή,
από την αδιαφορία και την απογοήτευση.
Και θέλουμε να τον δούμε να ανθίζει.
Για μας και τα παιδιά μας.
Μέσα από διαδικασίες όπου αναδεικνύονται τα εξαίσια
χαρακτηριστικά του.
Με μιαν Ελευθερία όπου όλοι θα μπορούν να εκφράζονται
χωρίς τον φόβο της καταστολής ενός δυνάστη
που επιδιώκει την άχρωμη κι άοσμη ομοιομορφία
και υποταγή του όχλου.
Μια δικαιοσύνη που να απονέμεται με κριτήριο
όχι το βάρος του πλούτου που σέρνει ο καθείς όταν
αποζητά να επιβληθεί
αλλά με το μέγεθος και το μεγαλείο της καρδιάς που προσφέρει.
Μιαν Ειρήνη που αξιοποιεί δυνατότητες και δυναμικές.
Έναν σεβασμό μπροστά στο θαύμα της ζωής
ικανό να μας δώσει την απαραίτητη δύναμη
ώστε πάντα να στεκόμαστε ορθοί,
ασπίδα και προστασία της.
Και μία αλληλεγγύη που αντιμετωπίζει
οποιοδήποτε εμπόδιο.
Όσο μεγάλο και να είναι.
Όση δυσκολία κι αν προκαλεί.
Επειδή καθημερινά κρέμεται η ζωή μας
κυριολεκτικά από μία κλωστή,
μη γνωρίζοντας πότε και πως θα φύγουμε.
Από τραίνο, πλοίο, πυρκαγιά, πλημμύρα ή άλλες αιτίες
που έχουν σχέση με την εγκληματική αδιαφορία όσων
επιδιώκουν τον, με κάθε τρόπο, πλουτισμό
πατώντας ακόμα και σε πτώματα.
Οφείλουμε να αντιδράσουμε.
Το χρωστάμε σε εμάς τους ίδιους.
Στα παιδιά μας.
Στην ίδια την ζωή.
Οι κατακλυσμιαίες αλλαγές στην συμπεριφορά του κλίματος,
η συρρίκνωση καθημερινά της βιοποικιλότητας
δεν μας δίνουν άλλον χρόνο να μηρυκάζουμε λόγια
και να κρατούμε τον πόνο για να μας τρώει αργά αργά.
Ούτε αυτές που συμβαίνουν στην κοινωνία μας
δίνουν το περιθώριο να ελιχθούμε με διαπραγματεύσεις.
Αντιθέτως.
Χρειάζεται να δράσουμε…
Τώρα.
Άμεσα, ακαριαία, αποτελεσματικά.
Για να διατηρηθεί η ευαίσθητη ισορροπία που πια διαταράχθηκε.
Οφείλουμε να ενεργοποιήσουμε κοιμισμένες,
ίσως άγνωστες δυνάμεις, για να την υπερασπιστούν.
Κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου.
Δεν γίνεται αλλιώς.
Να πορευθούμε προς μια βιώσιμη προοπτική του υπάρχειν όπου
η αντίληψη για την ύπαρξή μας επαναπροσδιορίζεται
προς μια εξοικονόμηση των φυσικών πόρων
μέσα από την διαχείριση της αυτονομίας.
Γεωργία και κτηνοτροφία που δεν ρυπαίνει παρά στέκεται αρωγός της γης ανακυκλώνοντας, επαναχρησιμοποιώντας
αυτά που εκείνη μας δίνει.
Έναν πολιτισμό που στέκεται ως κορωνίδα,
είναι φάρος και γίνεται οδηγός
να φωτίζει πάντα τα σκοτάδια των ανθρώπων.
Όλες εκείνες οι δράσεις και δραστηριότητες
που έχουν ως προτεραιότητα την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Να θυμηθούμε ξανά την χαρά.
Να βουτήξουμε πίσω στις μνήμες για να ανασύρουμε γνώση.
Να ανακαλύψουμε και πάλι ξεχασμένες έννοιες κι αξίες όπως
αλληλεγγύη, ήθος, αρετή, εντιμότητα, αξιοπρέπεια, αισιοδοξία,
αυτοπεποίθηση.
Είναι η μόνη μας επιλογή.
Αλλιώς η βαρβαρότητα, το σκοτάδι θα σκεπάσει για πάντα τα
μάτια μας.
Και μετά την ψυχή μας.
Ο Νικόλας Μερτζανίδης στο Δίκτυο Ενεργών Πολιτών
