Αχ! Η καρδιά!
Δεν περιγράφεται…
Τόσο μεγάλο το εύρος της πού μπορεί και τα περιέχει όλα.
Εκεί μέσα, πιο πολύ,
χωράει την συγχώρεση.
Αυτή, ίσως να είναι και
η μεγαλύτερη πράξη αγάπης.
Ανασαίνει όσο υπάρχουμε.
Και ανθίζει όταν
την φροντίζουμε.
Καθημερινά…
Δεν γίνεται να μείνει απότιση.
Μαραζώνει.
Όπως ένα λουλούδι.
Εύπλαστη…
Έχεις τον δικό της ρυθμό.
Ανάλογα με την διάθεσή μας και σε ευθεία αντιστοιχία με αυτή.
Κι όταν αυτός συνεργάζεται με τα υπόλοιπα στοιχεία της ύπαρξης,
τότε υπάρχει ισορροπία.
Δίνει το ένα στο άλλο το χέρι.
Τρέφει και τρέφεται.
Αρμονικά όλα προχωρούν.
Όπως ο τροχός της άμαξας έτσι κι αυτή
συνεχίζει να χτυπά
στο ταξίδι της ζωής.
Η καρδιά είναι τα μάτια της ψυχής.
Χαίρεται η μία με της άλλης την χαρά…
Και μας κρατάει πάντα στα δύσκολα.
Ακόμα κι όταν η κούραση, ψυχολογική ή σωματική φτάνει σε ακραία σημεία, τόσο που να ατενίζει τον γκρεμό.
Ατρόμητη γίνεται σαν είναι για να σώσει…
Μα, όταν σκιαχτεί, μπορεί να βαλτώσει…
Ο παράδεισος,
αυτό που τέλος πάντων λένε παράδεισος,
βρίσκεται
στις καρδιές των ανθρώπων.
Πουθενά αλλού.
Όλα τα άλλα είναι υπεκφυγές
όσων αρνούνται
για να ζήσουν.
Κι έτσι έρχονται αναβολές που γίνονται παρεκτροπές…
Ενώ η καρδιά είναι ολάνθιστος κήπος.
Κι η εμπιστοσύνη
αρωγός της,
για να μας δείχνει
πώς να ζούμε.
Χωρίς γωνίες, εσοχές, ή αμυχές…
Ουδέν μεμπτόν.
Τίποτα για να κρύψει.
Πάντα αειφανής
η προσφορά της.
Η τελειότητα περιγράφεται, ακόμα όταν σκιαγραφούμε της το σχήμα.
Ανυπερθέτως το σπουδαιότερο δώρο τής ζωής μαζί με την ανάσα μας…
Φωτεινός ήλιος η καρδιά…
Διαγράφει στην ζωή την τροχιά έως ότου δύσει.
Και,
σαν νοιαζόμαστε για αυτήν, λαμπερός κι ανέφελος θα μένει ο ουρανός,
για να φωτίζει τα σκοτάδια των ανθρώπων.
Γιατί…
Παντού ο κόσμος είναι γεμάτος με όμορφους ανθρώπους.
Μόνο που δεν έχουν
τις ίδιες ευκαιρίες
στην ζωή…
Αυτές,
μόνο η καρδιά
μπορεί να τις προσφέρει…
ν.μ.
