Ήσουν πανέξυπνος και δεινός διπλωμάτης. Ικανότατος. Κυριάρχησες. Ωστόσο στάθηκες πολύ σκληρός για τον Ελληνισμό. Εγκληματικά σκληρός. Υπερβολικά και αναίτια…
Η περίοδος τής παντοδυναμίας σου … ως Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ (1973-1977), αλλά και ως μέλος τού Εθνικού Συμβουλίου Ασφάλειας των ΗΠΑ (1969-1975), υπό την ηγεσία των Προέδρων Richard Milhous Nixon (1969-1974) και (και μετά την παραίτηση του λόγω Watergate), Richard Rudolph Ford (1974-1977) … σημάδεψε την εφηβική μου ηλικία αλλά κυρίως την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ:
α) με την τεχνοκρατική αντίληψη και κυνική άσκηση πολιτικής και διπλωματίας χωρίς κοινωνικές ευαισθησίες και ηθικούς φραγμούς, ως γνήσιος εκφραστής τής Realpolitik,
β) με την συμβολή σου στην αποκλιμάκωση τής κρίσης με την Σοβιετική Ένωση εν μέσω Ψυχρού Πολέμου, και
γ) με την προσέγγιση διπλωματικών και οικονομικών επαφών και συνεργασιών με την Κίνα.
Αυτά σού απέφεραν το Νόμπελ Ειρήνης το 1973 κάτι που σχολιάστηκε αρνητικά από πολλές μεριές. Ωστόσο η θεωρία σου παραμένει “βίβλος” σε πολλές σχολές πολιτικής και διπλωματίας.
Αυτό όμως που σημάδεψε περισσότερο εμένα, και κυρίως τον Ελληνισμό, ήταν η απροκάλυπτα εχθρική σου στάση κατά τής Ελλάδος και τής Κύπρου που οδήγησε στην τραγωδία τής μαρτυρικής Μεγαλονήσου με την στρατιωτική εισβολή και κατοχή εδαφών της από την Τουρκία από το 1974 μέχρι και σήμερα. Για αυτό το έγκλημα δεν ένοιωσες ποτέ την ανάγκη να απολογηθείς, παρόλα που ο πρόεδρος των ΗΠΑ, William (Bill) Jefferson Clinton (1993-2001) το έπραξε. Αυτό το στίγμα θα σε συνοδεύει ακόμη και μετά θάνατον και θα αμαυρώνει την υστεροφημία σου.
Είθε ο Θεός να σε αναπαύσει. Ειλικρινά. Βλέπεις, εμείς οι Έλληνες, είμαστε μεγαλόψυχοι με τούς νεκρούς, ακόμη και αν μας έχουν λαβώσει πισώπλατα, αναίτια και βέβαια άδικα.
