Βρέθηκα προχθές σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Καστοριάς, από εκείνα τα τόσο όμορφα, τα τόσο ξεχωριστά.
Από εκείνα που ο πληθυσμός τους έχει λιγοστέψει επικίνδυνα (όπως παντού στην περιοχή μας).
Καθώς κλάδευα τους θάμνους στην κεντρική πλατεία, πρόσεξα σε ένα σπίτι λίγο πιο πέρα, σε ένα ύψωμα, αυτές τις εικόνες. Καταχάρηκα!
Δεν ξέρω ποιος τις έγραψε αλλά και ζωγράφισε, ξέρω όμως πως σε ένα τόσο μικρό χωριό, που φθίνει, καθώς οι κάτοικοι του είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία ηλικιωμένοι, μια καρδιά χτυπά δυνατά.
Αφουγκράστηκα τους χτύπους της και σκέφτομαι πως υπάρχει ακόμη ελπίδα.
Στάθης Μασκαλίδης
