Αφού τα φώτα πέσαν και μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά στο Κλειστό Γυμναστήριο του Άργους Ορεστικού, στα “πηγαδάκια” που υπήρχαν έξω από αυτό, ακούστηκε ότι πιο όμορφο μπορούσε να βγει από αυτή την (σε όλα πετυχημένη) διοργάνωση…
Σ’ ένα απο αυτά λοιπόν, υπήρχαν παιδιά από όλες τις ομάδες… Παιδιά που στην πλειοψηφία τους, ήταν της Γ’ Λυκείου, και κατά συνέπεια, τα παιχνίδια αυτά ήταν τα τελευταία τους με την ομάδα τους… Κάτι, που στο άκουσμά του, ακόμη και εμάς τους γονείς, φορτίζει συναισθηματικά…
Η προσέγγιση όμως από τα ίδια τα παιδιά, που πριν λίγο ήταν αντίπαλοι μέσα στο γήπεδο, όχι απλά δεν άφηνε δυσάρεστα συναισθήματα, αλλά δημιουργούσε αίσθηση χαράς και ελπίδας για το μέλλον…
Κι αυτό γιατί.., το αντικείμενο της συζήτησης τους, ήταν, εφόσον πάνε όλα κατευχήν, και “περάσει” ο καθένας τους στις σχολές στις πόλεις που επιθυμούσε, θα ‘θελαν να παίξουν μαζί συμπαίκτες, σε κάποια ομάδα από τις πόλεις αυτές… Έλεγαν τα περισσότερα το που επιθυμούσαν, και όταν η επιθυμία τους ήταν κοινή, έδιναν μία άτυπη υπόσχεση να ξαναβρεθούν ως συμπαίκτες πλέον…
Και μαζί έδιναν σε όλους εμάς που αγαπάμε το μπάσκετ και τα παιδιά μας, την χαρά ότι έχουν στόχους για τη ζωή τους αλλά και το άθλημα… Όπως επίσης και την ικανοποίηση ότι μέσα από αυτό χτίζονται φιλίες και ελπίδες…
Αυτό ίσως ήταν και ο πιο γλυκός επίλογος, σε αυτή την πετυχημένη διοργάνωση…
Να μας έχει όλους ο Θεός καλά, ν’ ανταμώνουμε και ανταμώνουνε μεταξύ τους…
“Ραντεβού όλοι μαζί …”
Μιχάλης Ζούπας
1 λεπτό ανάγνωση
