Ο καλύτερος εορτασμός στο πολυτεχνείο θα ήταν η συμπαράσταση όλων των νέων παιδιών στις πληγείσες περιοχές. Αντί για τα γνωστά και χιλιοειπωμένα να έβαζαν ρούχα δουλειάς και να ανακούφιζαν ανήμπορους ανθρώπους.
Σύλλογοι, ομάδες, οργανώσεις κόμματα ,να γίνουν εθελοντές για να βοηθήσουν τους πληγέντες. Όχι απλά ευχές και συμβουλές. Χόρτασαν από λόγια και ευχές. Χέρια για σκούπισμα χρειάζονται. Ίσως κάνω λάθος (μακάρι να μην είναι έτσι) και δεν πληροφορήθηκα σωστά. Αλλά δεν βλέπω κινητοποίηση.
Τι διάολο κάνουν; Τέσσερα εκατομμύρια και βάλε είναι στην Αθήνα! Κάποιοι έφταναν ως την Παλαιστίνη για αλληλεγγύη εδώ δεν μπορούν να πάνε δύο βήματα. Με τα πόδια έφταναν ειδικά αυτοί που κάνουν πορείες για ψύλλου πήδημα! Και υπάρχουν ακόμη αγνοούμενοι και πιθανώς νεκροί! Αλλά οι φωτιές στην Αθήνα η είσοδος με το έτσι θέλω στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης ήταν προγραμματισμένες! Δεν μπορούσαν να αναβληθούν;
Αυτή δεν μπορεί να είναι η πατρίδα μας. Δεν μπορούμε να αφήσουμε την σαπίλα να προχωρήσεις περαιτέρω! Δεν μπορεί να κλαίμε μόνο στα συντρίμμια και να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον.
Τα κακώς κείμενα είναι ουκ ολίγα και δεν βλέπω να οδεύουμε στο ου πολλά. Ο μεγαλύτερος ασθενής σήμερα στην Ελλάδα είναι η, , η κρατική μηχανή. Ένα μικρό παράδειγμα, από τα χιλιάδες. Αρμόδιος μηχανικός, κρατικός λειτουργός, δεν παραλάμβανε δημόσιο έργο. Την επομένη μέρα μέσα στην αυλή του σπιτιού του παρουσιάζεται μια κούρσα του κουτιού. Υπέγραψε ότι το έργο ήταν καθ’ όλα τέλειο. Γιατρός σε κρατικό νοσοκομείο αντί να βλέπει τους ασθενείς της, είχε την τσάντα ανοιχτή και δεχόταν τα φιλοδωρήματα από τους συνοδούς των ασθενών. Τα φώτα που δανείσαμε στην οικουμένη, θα τα ξαναπάρουμε, διότι δεν τα χαρίσαμε, όταν θεραπευτεί η κρατική μηχανή. Έχουμε το μυαλό, η θέληση μας λείπει. Το μεγάλο ερώτημα είναι: Ποιός θα ξαναφέρει τους ανθρώπους στη ζωή; Ποιος φέρει αυτή την τεράστια ευθύνη; Ποιος θα πληρώσει; Μήπως κανένας; Θα τα χρεώσουμε και αυτά στον κύριο εκεί ψηλά; Όλες τις ευθύνες ο κύριος θα τις αναλάβει; Οι φυλακές είναι μόνο για τους αδυνάτους; Θα ισχύσει ότι οι νόμοι είναι σαν τον ιστό της αράχνης; Τα μικρά τα έντομα συλαμβάνονται και τα τώγει η αράχνη, ενω τα μεγάλα τον διασχίζουν και περνούν χωρις να πάθουν τίποτα.