Για τον Νίκο μας
Όποιο παιδί και να ‘τανε, το ίδιο θα κάναμε. Μα είναι ο Νικόλας…
Τόσον καιρό δε μιλήσαμε για το πώς είναι αυτό το παιδί μας, το κάνουμε τώρα: ο Νικόλας μας είναι πολύ καλός, ευγενικός, χαμηλών τόνων, δεν μας έδωσε καμία αφορμή για παρατήρηση. Καμία απολύτως!
«Συνάδελφοι, μη βασανίζετε τα παιδιά! Δεν ξέρετε τι θα συναντήσουν και τι θα περάσουν στη ζωή τους…» μας συνέστησε “με το καλημέρα” επιμορφωτής μας στα ΠΕΚ, ο τότε (γύρω στο ’90) Σχ. Σύμβουλος Πέλλας κ. Φυσικούδης. Χαράχτηκε μέσα μου αυτός ο λόγος, με σημάδεψε. Ευγνωμονώ τον άνθρωπο που τον είπε.
Τον Νίκο δεν τον μάλωσα ποτέ, δε χρειάστηκε να τον μαλώσω, δε μου ‘δωσε ποτέ την παραμικρή αφορμή. Η συμπεριφορά του άψογη κι αυτό είναι προς τιμήν του ίδιου και των γονέων του.
Αυτό που θυμάμαι όμως πολύ έντονα –απορώ κι εγώ γιατί- είναι τα δύο θαυμαστικά που πήρε τον τελευταίο καιρό πριν φύγει για το νοσοκομείο. Το ένα για κάποιο στοιχείο που θυμόταν από παλιότερο μάθημα της Ιστορίας, πράγμα όχι εύκολο για τα σημερινά παιδιά, που παρατηρούμε πως, κατά κανόνα, ξεχνούν γρήγορα ό,τι μαθαίνουν.
Το δεύτερο θαυμαστικό που πήρε ο Νίκος δεν το περίμενε. Κάναμε Θρησκευτικά και στο κείμενο έλεγε πως η μαμά φτιάχνει μαγειρίτσα, αλλά κανείς δεν την τρώει. Βρήκα, λοιπόν, μια νέα ευκαιρία να ακονίσω την κρίση των παιδιών και τα ρώτησα: «Τότε γιατί η μαμά τη φτιάχνει, αφού δεν την τρώει κανείς;». Η απάντηση που ήρθε από τον Νίκο ξάφνιασε και τον ίδιο-σαν να μην πίστευε πως είχε απαντήσει σωστά: «Αφού αυτό είναι το έθιμο, κυρία». Κέρδισε ένα θαυμαστικό που φάνηκε πως δεν το περίμενε. Έμεινε ανεξίτηλη στη μνήμη μου η έκφραση του προσώπου του: ζωγραφίστηκε επάνω του η χαρά ανάμικτη με την απορία. Κι έτσι με αποχαιρέτισε.
Η δασκάλα του
Σ.Ε.
ΠΡΟΣ τον Νίκο μας:
Νίκο μου, αυτές τις έξι εργάσιμες μέρες που λείπεις από το Σχολείο, μπλεγμένοι καθώς ήμασταν με τα άλλα βασικά που σε αφορούν, δε σου μίλησα. Μια φορά μονάχα στο τηλέφωνο είπαμε δυο λόγια και διακόψαμε απότομα, γιατί έπρεπε να πας να κάνεις μιαν ακόμα εξέταση.
Αγόρι μου, μέσα στην τάξη έχουμε κάνει πολλά μαθήματα ζωής, το ξέρετε όλα τα παιδιά. Ξέρω πως θυμάσαι τις συζητήσεις μας αυτές. Είμαστε μαζί σου όλοι και είμαι σίγουρη, όχι μόνο πως το ξέρεις, αλλά και πως το νιώθεις κι αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Σ’ αγαπάμε όλοι, ιδίως ο κολλητός σου Ηλίας, και σου στέλνουμε τις καλύτερες ευχές μας. Ο Θεός, που στέκεται στο πλευρό σου, θα σε δυναμώσει και θα ‘ρθεις πίσω νικητής! Νικητής και κερδισμένος! Σε περιμένουμε όλοι!
Με όλη μου την αγάπη
Η δασκάλα σου
Σ.Ε.
