Είναι μερικά πράματα που αρνούμαι σθεναρά να αποδεχθώ!
Να τρώω ή να καπνίζω βαδίζοντας. Πιστεύω ότι όσοι το κάνουν έχουν απωλέσει καταφανώς τον έλεγχο της επιθυμίας τους.
Να περιδιαβαίνω δίχως να έχω να πάω πουθενά. Να σέρνω τα βήματα μου, έτσι για να σκοτώνω την ώρα μου. Να σταματάω απότομα όταν ακούω κάποιον να με πλησιάζει από πίσω και να γυρνάω να τον κόβω από την κορυφή ως τα νύχια, έτσι για να έχω κάτι να κάνω.
Να διαβάζω το κινητό εν κινήσει ή (ακόμη χειρότερα) να περπατώ με ακουστικά στα αυτιά που παίζουν μουσική που ακυρώνει τους ήχους του περιβάλλοντος. Είναι η καλύτερη συνταγή ατυχήματος.
Να μιλάω πολύ δυνατά στον διπλανό μου, να ουρλιάζω σαν την τσίτα του Ταρζάν (ναι ναι το συνηθίζουν πολλοί νεολαίοι) να ξεκαρδίζομαι στα γέλια στην μέση του δρόμου, ή να μιλάω στο κινητό με στεντόρεια φωνή θαρρείς και συνεννοούμαι με τον μπάρμπα στο απέναντι μπαλκόνι εκμυστηρευόμενος δημοσίως τα πιο αραχνιασμένα μυστικά μου…
Να οδηγάω ποδήλατο, δίχως φώτα και κουδούνι, και να πηγαίνω, παρά τον ΚΟΚ, από το πεζοδρόμιο, ελισσόμενος ανάμεσα σε αιφνιδιασμένους πεζούς.
Να τρώω και να πίνω σε παγκάκια παρατώντας τα σκουπίδια μου εκεί φεύγοντας
Να ζωγραφίζω επάνω σε τοίχους τον νταλγκά μου. “αχ Μαρία σ αγαπώ”/ “Ολυμπιακός ολε”/ “ζήτω ο βασιλέφ!!”
Να κοιτάω τις γκόμενες στα φουσκωμένα μέρη τους, να καρφώνω το βλέμμα επάνω σε ανάπηρους, σε ζευγαράκια που φιλιούνται ή να σφυρίζω ανθρώπους που κατουράνε τοίχους.
Να κυκλοφορώ τo αυτοκίνητο με κατεβασμένα παράθυρα και να παίζω σε επίπεδο night club με το subwoofer τέρμα τον Καζαντζίδη και την λοιπή παρέα.
Να χρησιμοποιώ κόρνα ΜΟΝΟΝ για να χαιρετάω γνωστούς ή για να πικάρω τον μπροστινό μου στο φανάρι και ΠΟΤΕ προκειμένου να προειδοποιήσω κάποιον για ατύχημα.
Θα συμφωνήσω με τον αγαπητό Λεωνίδα και θα προσθέσω,
Να αναλαμβάνω υπεύθυνες θέσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση ενώ γνωρίζω πολύ καλά ότι είμαι ανίκανος, που σε τελική ανάλυση, θα κάνω καλό στην τσέπη μου αλλά κακό στον τόπο μου.
Να μην αναλαμβάνω την ευθύνη του λόγου και των πράξεών μου, ψάχνοντας δικαιολογίες ότι φταίνε οι άλλοι.
Να μην έχω αυτοσεβασμό.
Να συμπεριφέρομαι στους συνανθρώπους μου και να τους χαιρετάω στον δρόμο, ανάλογα με το όνομα, τη θέση τους και την οικονομική τους δύναμη.
Να κριτικάρω αρνητικά και να κατηγορώ τους ικανούς, γιατί δεν μπορώ να φτάσω στο επίπεδό τους.
Να φθονώ τους επιτυχημένους και αντί να ψάχνω τη συνταγή της επιτυχίας τους για να την εφαρμόσω στη ζωή μου, να πετάω λάσπη πίσω από τις πλάτες τους.
Και συνεχίζω…
Να βλέπω να ξεπουλάνε τη χώρα μου, χωρίς να κοκκινίζουν τουλάχιστον από ντροπή.
Να βλέπω δύο παλληκάρια μας να κρατούνται παράνομα στις τουρκικές φυλακές και να μην κάνει κανένας κάτι ουσιώδες για να τα φέρει πίσω στα σπίτια τους και στις οικογένειές τους.
Να πιστεύω ακόμα σε πολιτικά κόμματα.
Να παρακολουθώ τις ειδήσεις ξαπλωμένος στον καναπέ μου και να ακούω αμέτρητες παπαρολογίες πολιτικών, τις οποίες ούτε και οι ίδιοι πιστεύουν.
Να ακούω για Ελάφρυνση χρέους, για Υγιή έξοδο από τα μνημόνια, για Αξιολογήσεις οίκων, για Θεσμούς, για Εταίρους, για Πρόγραμμα-Πακέτο, για Πρόγραμμα-Γέφυρα, για Πρόγραμμα-Σωτηρίας, για Δημιουργική Ασάφεια, για Προκαταρκτικό κατάλογο Μεταρρυθμίσεων, για Επανεξέταση του γενικότερου πλαισίου δημοσιονομικής πολιτικής, για Δημιουργική σαφήνεια, για Παράταση του προγράμματος, για Χρηματοδότηση μετά από περικοπές, για Μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, για Κόκκινες γραμμές, για Συνεκτικό προοδευτικό πρόγραμμα, για Αμοιβαία επωφελή συμφωνία, για Έντιμο συμβιβασμό, για Πολιτική ομάδα διαπραγμάτευσης με τους Θεσμούς, κλπ, κλπ, κλπ, ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΤΑΩ ΜΙΑ ΕΠΙΣΗΜΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΕ ΑΠΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ για να καταλάβω τι σημαίνουν όλα αυτά.
Να έχει καταστραφεί η ιδιωτική πρωτοβουλία και η μεσαία τάξη, η οποία κινεί την οικονομία της χώρας μου.
Να ζητάνε την ψήφο μου και να μην ρωτάω σε τι δεσμεύονται για το καλό του τόπου μου.
Να δίνω χειραψίες σε πολιτικάντηδες, σε σουβλακογιορτές,, πανηγύρια και εκδηλώσεις.
Να βλέπω την δραματική μείωση του Ελληνικού πληθυσμού στη χώρα μου, αφού οι νέοι μας φεύγουν, και να μην κάνει κανένας κάτι ουσιώδες για να την σταματήσει.