Είναι μερικά πράματα που αρνούμαι σθεναρά να αποδεχθώ! (του Λεωνίδα Εκιντζόγλου)

Είναι μερικά πράματα που αρνούμαι σθεναρά να αποδεχθώ!
Να τρώω ή να καπνίζω βαδίζοντας. Πιστεύω ότι όσοι το κάνουν έχουν απωλέσει καταφανώς τον έλεγχο της επιθυμίας τους.
Να περιδιαβαίνω δίχως να έχω να πάω πουθενά. Να σέρνω τα βήματα μου, έτσι για να σκοτώνω την ώρα μου. Να σταματάω απότομα όταν ακούω κάποιον να με πλησιάζει από πίσω και να γυρνάω να τον κόβω από την κορυφή ως τα νύχια, έτσι για να έχω κάτι να κάνω.
Να διαβάζω το κινητό εν κινήσει ή (ακόμη χειρότερα) να περπατώ με ακουστικά στα αυτιά που παίζουν μουσική που ακυρώνει τους ήχους του περιβάλλοντος. Είναι η καλύτερη συνταγή ατυχήματος.
Να μιλάω πολύ δυνατά στον διπλανό μου, να ουρλιάζω σαν την τσίτα του Ταρζάν (ναι ναι το συνηθίζουν πολλοί νεολαίοι) να ξεκαρδίζομαι στα γέλια στην μέση του δρόμου, ή να μιλάω στο κινητό με στεντόρεια φωνή θαρρείς και συνεννοούμαι με τον μπάρμπα στο απέναντι μπαλκόνι εκμυστηρευόμενος δημοσίως τα πιο αραχνιασμένα μυστικά μου…
Να οδηγάω ποδήλατο, δίχως φώτα και κουδούνι, και να πηγαίνω, παρά τον ΚΟΚ, από το πεζοδρόμιο, ελισσόμενος ανάμεσα σε αιφνιδιασμένους πεζούς.
Να τρώω και να πίνω σε παγκάκια παρατώντας τα σκουπίδια μου εκεί φεύγοντας
Να ζωγραφίζω επάνω σε τοίχους τον νταλγκά μου. “αχ Μαρία σ αγαπώ”/ “Ολυμπιακός ολε”/ “ζήτω ο βασιλέφ!!”
Να κοιτάω τις γκόμενες στα φουσκωμένα μέρη τους, να καρφώνω το βλέμμα επάνω σε ανάπηρους, σε ζευγαράκια που φιλιούνται ή να σφυρίζω ανθρώπους που κατουράνε τοίχους.
Να κυκλοφορώ τo αυτοκίνητο με κατεβασμένα παράθυρα και να παίζω σε επίπεδο night club με το subwoofer τέρμα τον Καζαντζίδη και την λοιπή παρέα.
Να χρησιμοποιώ κόρνα ΜΟΝΟΝ για να χαιρετάω γνωστούς ή για να πικάρω τον μπροστινό μου στο φανάρι και ΠΟΤΕ προκειμένου να προειδοποιήσω κάποιον για ατύχημα.