Ένα άρθρο του εκλιπόντος δικηγόρου και αρθρογράφου Πάνου Κρίκη
«Πονάω που βλέπω όλα να σαπίζουν
σ’ αυτόν τον τόπο. Στην εξουσία
πάντοτε οι φαύλοι. Κι’ αν φανεί
κάποιος μια μέρα έντιμος, σε δέκα
μέρες σκαρτεύει. Φέρνεις άλλον,
βγαίνει χειρότερος»
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ
(Εκκλησιάζουσες στίχοι 174-179)
Στην εποχή μας, το πολιτικό ήθος και η πολιτική ηθική σταδιακά εξαφανίζονται, ξεχνιούνται και αντικαθίστανται από πρακτικές ήκιστα τιμητικές για τους πολιτικούς μας και το πολιτικό μας γίγνεσθαι Αντί του ήθους, της αρετής και της εντιμότητας, επικρατεί ένας χυδαίος πολιτικός τυχοδιωκτισμός, ένας πολιτικός ακροβατισμός, ο οποίος, με γρήγορη πορεία οδήγησε την Ελλάδα στην οικονομική κατάρρευση, στην κοινωνική, στην πολιτική και πολιτισμική, στην παρακμή, στην ανεργία, στην κρίση Αρχών και Αξιών, στο σημερινό χάος και στα αδιέξοδα, στη φτώχεια, στον μαρασμό, σε μια ηθική διολίσθηση, σε μια πολιτική και κοινωνική παρακμή, και όχι μόνον.
Τα φαινόμενα της πολιτικής αυτής κατολίσθησης, της έλλειψης ήθους, πολιτικής ηθικής και αρετής, ασφαλώς δεν είναι τωρινά, δεν είναι επακόλουθο και συνέπεια όσων συμβαίνουν σήμερα, στα χρόνια μας, όπου ο πολιτικός αμοραλισμός κυριαρχεί, έναντι παγίων αρχών και αξιών της Ελληνικής Φυλής. Είναι κι΄ αυτά φαινόμενα και διαχρονικά και υπαρκτά. Με μια όμως ειδοποιό διαφορά : Το μέγεθος και η έκταση ποτέ δεν προσέλαβαν επικίνδυνες και απειλητικές διαστάσεις, ώστε να οδηγηθεί το Κράτος, η κοινωνία, το πολιτικό μας σύστημα σε πλήρη αποδιοργάνωση, σε παράλυση, στο χάος.
Όταν αναφέρομαι στο πολιτικό ήθος, την πολιτική ηθική και αρετή των πολιτικών (γυναικών και ανδρών), εννοώ πως οι πολιτικοί μας οφείλουν να έχουν κάποιες έμφυτες ιδιότητες, κάποια κοινά γνωρίσματα, κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που να βρίσκονται σε στοιχειώδη τουλάχιστον αρμονία με την ηθική και τις ευγενείς παραδόσεις της φυλής μας. Το ήθος και η ηθική των πολιτικών μας πρέπει να είναι εναρμονισμένο στους θεσμοθετημένους κανόνες της Ελληνικής κοινωνίας, κανόνες που σφυρηλατήθηκαν από χρόνια και οι οποίοι καθορίζουν την συμπεριφορά των πολιτικών με βάση το κοινωνικά αποδεκτό, το καλό και το κακό, πάντα όμως σύμφωνα με την παραδεδεγμένη ηθική της αστικής τάξης, όπως διαμορφώθηκε στις αρχές του περασμένου αιώνα από τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Σήμερα το ήθος και η ηθική των πολιτικών μας βρίσκονται στο κατώτατο σημείο της εξελικτικής πορείας τριών περίπου χιλιετηρίδων, η δε άρνηση της καθολικής ισχύος των ηθικών αξιών και η κριτική αναίρεση και απόρριψη ηθικών κανόνων και αρχών, αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Η έλλειψη, η ανεπάρκεια και η απουσία ήθους από την πλειονότητα των πολιτικών είναι το βασικό δομικό χαρακτηριστικό στοιχείο της αποσύνθεσης, της παρατηρούμενης μεγάλης πολιτικής διαφθοράς. Η πολιτική σήψη των τελευταίων χρόνων, την οποίαν παρήγαγε η ακολασία και η ατιμωρησία είναι τοσούτον προχωρημένη, ώστε είναι αδύνατον να διεξαχθεί το έργο της επανίδρυσης και ανόρθωσης με τα υπάρχοντα πρόσωπα του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου, τις πελατειακές σχέσεις των πολιτικών και άλλων παραγόντων του Δημόσιου πολιτικού και κοινωνικού βίου, τους εξώνητους και κομματικοποιημένους δημοσιογράφους των Μ.Μ.Ε. και της έντυπης προπαγανδιστικής δημοσιογραφίας που θέλουν να επιβάλλουν με τρόπο απόλυτο, αθέμιτο και εξοργιστικό τις απόψεις ενός κόμματος επάνω σε μια δραστηριότητα πολιτική, κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική.
Ο πολιτικός είναι το άτομο που παράγει πολιτική που σημαίνει ότι δια της πολιτικής διευθύνονται οργανώνονται τα πολιτικά συστήματα και οι ανθρώπινες κοινωνίες. Όταν η διαφθορά και η εξοικείωση του πολιτικού μας οργανισμού με την ανηθικότητα έχουν κυριεύσει τον δημόσιο βίο, ποίοι θα καθαρίσουν την κόπρο του Αυγείου; Μιας και η κύρια απασχόληση του πολιτικού είναι η δημόσια ζωή, οι δημόσιες υποθέσεις, τα κοινά, οι πολιτικοί μας πρέπει και επιβάλλεται να είναι ενάρετοι. Διαχρονικό λοιπόν το στίγμα της πολιτικής διαφθοράς και επίκαιρα τα λόγια του Ισοκράτη, αυτού του μεγάλου ρήτορα των Αθηνών του 5ου αιώνα π.χ. «οι χειρότεροι εξουσιάζουν τους καλύτερους και οι πιο κουτοί τους μυαλωμένους, ή το ήθος όλων των πολιτών γίνεται όμοιο με το ήθος των κυβερνώντων». Τότε όμως υπήρχαν και πολιτικοί άνδρες του αναστήματος του Δημοσθένη που χωρίς φόβο διακήρυτταν σε οξείς τόνους και σε κάθε κατεύθυνση : «Κρίνω και αποφασίζω χωρίς υστεροβουλία, χωρίς να προσδοκώ οικονομικό όφελος. Κανείς δεν μπορεί να με κατηγορήσει ότι κέρδισα κάτι από τους λόγους και τις πράξεις μου στην πολιτική ζωή».
Πολιτικές παρακαταθήκες με διαχρονική εμβέλεια και αξία. Πόσοι από τους πολιτικούς μας μπορούν να επαναλάβουν άφοβοι και υπερήφανοι αυτά τα λόγια του Δημοσθένη; Ποίοι έχουν την πολιτική γενναιότητα, την ηθική ακεραιότητα και την έντιμη συμπεριφορά ώστε να βροντοφωνήσουν :
τέρμα ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΣ, τέρμα ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΚΡΟΒΑΤΙΣΜΟΣ, τέρμα η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ, τέρμα η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, τέρμα οι πελατειακές σχέσεις, τέρμα… τέρμα.
Ως μη δογματικός και μη ισοπεδώνων τα πάντα, πιστεύω ότι δεν είναι όλοι οι πολιτικοί μας σάπιοι, διεφθαρμένοι ή εξαχρειωμένοι. Ευτυχώς υπάρχουν και πολλοί έντιμοι και ενάρετοι πολιτικοί. Και αυτό αποτελεί ένα παρήγορο γεγονός που δίδει ελπίδες για τη θεραπεία των καρκινωμάτων, αν και η σήψη έχει διαποτίσει ολόκληρο το σύστημα. Η διαφθορά τρέφεται και γιγαντώνεται, αποτελεί το οξυγόνο του συστήματος, γι΄ αυτό για τη θεραπεία της απαιτούνται μέτρα ριζοσπαστικά, μέτρα αποφασιστικά, μέτρα σκληρά. Έχουμε ηθικό και εθνικό χρέος έναντι της Ελληνικής κοινωνίας, των νέων της Ελλάδος και των επερχομένων γενεών να αντιταχθούμε αποφασιστικά και δυναμικά στον περαιτέρω εκμαυλισμό της πολιτικής ζωής και στα πρόσωπα που ασκούν αυτού του είδους πολιτικήν.
«Ο κόμπος έφτασε στο χτένι». Όχι άλλη ανοχή, έφτασε η ώρα για άμεσα και δραστικά μέτρα. Πρέπει να δοθεί ένα τέρμα στη διαφθορά, στα σκάνδαλα, στις παρανομίες, στη διαπλοκή, σε όσα εκχυδαΐζουν τον δημόσιο βίο της χώρας μας, σε όλα τα φαινόμενα που επιδρούν αρνητικά στα κοινωνικά στρώματα και αποτελούν τροχοπέδη στην οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική πρόοδο του λαού και του τόπου.
«Η ανανέωση, η έξοδος από την κρίση και από το τέλμα που καλύπτει την πολιτική και κοινωνική ζωή, ο αγώνας κατά της διαπλοκής, και της διαφθοράς, απαιτεί την στράτευση όλων των υγιών δυνάμεων της χώρας».
Και να μη ξεχνάμε ότι ο Κώστας Καραμανλής επαγγέλθηκε δημόσια με βερμπαλιστικά πυροτεχνήματα εντυπωσιασμού, την περιβόητη και περίφημη «επανίδρυση του κράτους», η οποία ήταν, όπως αποδείχτηκε, λόγος χωρίς περιεχόμενο, ένα μετεκλογικό πυροτέχνημα.
Ο κ. Γεώργιος Παπανδρέου επαγγέλθηκε την ανασυγκρότηση της Ελλάδας, ανόρθωση της οικονομίας της χώρας, την πάταξη της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής και άλλα πολλά ηχηρά, εντυπωσιακά και ευχάριστα, τα οποία δεν ήταν δυνατόν να επιτευχθούν λόγω της σήψης όλου του συστήματος, των μηχανισμών που εξέθρεψε το παλαιό και νέο ΠΑΣΟΚ και διατήρησε αλώβητους η Νέα Δημοκρατία, και με αυθαίρετο τρόπο αποτελούν συνεξουσία, π.χ. συνδικάτα και συνδικαλιστές.
Ο κ. Τσίπρας, όταν ανέλαβε την εξουσία και την διακυβέρνηση της χώρας υποσχέθηκε και δεσμεύτηκε ότι θα αλλάξει τα πάντα προς το καλύτερο για τη χώρα και τον λαό της, πλην οι συνέπειες των πράξεών του υπήρξαν δυσμενείς και καταστροφικές.
