Πέρυσι, περίπου τέτοια εποχή ένας συνομήλικος μου φίλος, άφησε τη τελευταία του πνοή εξ’ αιτίας της απλής, καθημερινής «βιασύνης» που διέπει εμάς τους σύγχρονους, σκεπτόμενους ανθρώπους.
Της βιασύνης όπου κάθε άνθρωπος έχει, αυτής που λόγω των «προβλημάτων» σου ξεχνάς των υπολοίπων με αποτέλεσμα να βιάζεσαι… να βιάζεσαι να προλάβεις, τι να προλάβεις όμως;
Όταν ξεπερνάς τα όρια ταχύτητας προκειμένου να ικανοποιήσεις την βιασύνη σου, χωρίς να βλέπεις μπροστά, κλεισμένος στο μικρόκοσμο σου δεν βλέπεις ούτε αριστερά, ούτε δεξιά! Έτσι χάνονται οι ζωές αγαπητέ οδηγέ…
Τι θα γινόταν αν απλά, εσύ όπως θα έπρεπε να κάνουμε όλοι μας, άφηνες τα αναθεματισμένα προβλήματα σου πίσω και κοιτούσες να προσηλωθείς στο πως θα οδηγήσεις, σαν οδηγός και όχι σαν κυνηγημένο θήραμα απ’ το θεριό της ρουτίνας που εσύ ο ίδιος δημιουργείς;
Τι θα γινόταν…. Δε θα άκουγα ποτέ μια ακόμη μάνα πάνω απ’ το παιδί της να φωνάζει «λίγο ακόμα», καθώς το βλέπει τελευταία φορά… Δε θα κοβόταν το νήμα της ζωής ενός νέου τόσο άδικα ούτως ώστε να γίνει μια μόνο ανάμνηση για μας…Η Ζωή δεν είναι ζωή μας, είναι ζωή όλων μας!
