Από όλα τα μέσα ενημέρωσης αναφέρεται η στρατηγική της ανοσίας της αγέλης, η οποία έχει επιλεγεί από ορισμένα (ευτυχώς λίγα) κράτη, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την πανδημία. Έχει λογική και επιστημονική βάση αυτή η στρατηγική; Κατ΄ αρχή. Ναι. Σημειώνεται από τον Δαρβίνο, στο βιβλίο του η Καταγωγή των Ειδών, όπου αναφέρει τις στρατηγικές των φυτών και των ζώων που επιλέγουν αυτή την στρατηγική για ενδυνάμωση, προσαρμογή.
Η επιβίωση επιτυγχάνεται μέσω του ανταγωνισμού και της προσαρμογής αυτών στις αλλαγές του εξωτερικού φυσικού περιβάλλοντος. Αυτή η στρατηγική αποκαλείται τυχαία και ενστικτώδης επιλογή. Αυτό όμως που γνωρίζουν οι φωστήρες αυτοί πολιτικοί, που εφαρμόζουν την εν λόγω στρατηγική είναι η μισή αλήθεια η ο μισός Δαρβίνος. Γιατί προφανώς αγνοούν ότι υπάρχει και συνέχεια στην θεωρία του Δαρβίνου.
Απ αυτόν τον συνεχή ανταγωνισμό που επιλέγεται ενστικτωδώς για την επικράτηση μέσω της αγέλης, το 40% του πληθυσμού της αγέλης εξοντώνεται. Και φυσικά ο πληθυσμός που διασώζεται πχ των προβάτων η των πιθήκων δεν αναζητεί ευθύνες από τους αρχηγούς της αγέλης από το κριάρι η από τον αρχιπίθηκο. Επικρατεί η ενστικτώδης επιλογή. Παράλληλα η αρχή της αγέλης στηρίζεται στον φόβο.
Εδώ ακριβώς αρχίζει να διαφαίνεται το πρόβλημα. Στον Κοινωνικό Δαρβινισμό αντίθετα επικρατεί η Ενσυνείδητη Επιλογή, η οποία εμπεριέχει παράλληλα την Αλληλεγγύη και την Εν συναίσθηση και φυσικά καταλογίζονται ευθύνες των πολιτών προς τους ηγέτες και τις κυβερνήσεις. (Κοινωνικός και Οικονομικός Δαρβινισμός, Νίκος Ρίζος, εκδόσεις Οικονομική Αθήνα, 2013).
Άρα οι πολιτικοί ηγέτες που επιλέγουν την στρατηγική της αγέλης έχουν ταυτίσει τις κοινωνίες και τα κράτη τα οποία διαχειρίζονται τους, υπηκόους τους, ως πρόβατα η ως πιθήκους. Δεν είναι τυχαίο που τα κράτη που επέλεξαν αυτή την στρατηγική έχουν αυταρχικές η λαικίζουσες κυβερνήσεις.
Διοικούν μέσω του φόβου. Διαχειρίζονται τους πολίτες ως ζώα.
Για άλλη μία φορά αποδεικνύεται ότι το πρόβλημα με τον Δαρβίνο δεν είναι αν ο άνθρωπος προέρχεται από τον πίθηκο αλλά το γεγονός ότι ο σημερινός άνθρωπος αντιμετωπίζεται ως πίθηκος, ως ζώο. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι μεταξύ των κρατών που επέλεξαν την στρατηγική της αγέλης είναι και η Σουηδία, η οποία αποτελεί (; ) πρότυπο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης.
Επιστρέφουμε σαν παγκόσμια κοινωνία στην προ-παλαιολιθική εποχή, όπου υπήρχε ταύτιση του φυσικού και κοινωνικού δαρβινισμού με την αγέλη και την ενστικτώδη ενσωμάτωση σε αγέλες μέσω του φόβου και των ενστίκτων.
Ούτε είναι τυχαίο που σήμερα προβάλλονται περισσότερο τα δικαιώματα των ζώων ενώ η Χάρτα του ΟΗΕ, του 1965, που αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα αγνοείται παντελώς. Επιστρέφει η ανθρωπότητα στις αναφορές του Νίτσε του Υπεράνθρωπου και στις επιλογές της ράτσας πχ. της υπεροχής της Αρίας φυλής, η οποία τελικά οδήγησε στο ολοκαύτωμα του Β παγκόσμιου πόλεμου.
Αναδύεται μια νέα μορφή ρατσισμού μέσω της βιολογικής ενδυνάμωσης η οποία αγνοεί τις ολέθριες επιπτώσεις για την ανθρώπινη αξία και ζωή. Μέσω αυτών των επιλογών επανέρχονται οι ανησυχίες για την ενδυνάμωση των αυταρχικών καθεστώτων, εκεί όπου πνίγεται η ελεύθερη διανόηση, εκεί όπου πνίγονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, εκεί όπου η διακυβέρνηση ασκείται μέσω του φόβου και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν παραβιάζονται απλώς αλλά ακυρώνονται. Από την ανοσία της αγέλης στην ασυδοσία των αυταρχικών κυβερνήσεων.
