Αν σκεφτείς ότι πέρσι τέτοιον καιρό δεν ήξερα ούτε να την πιάνω στα χέρια μου…
Ας πούμε ότι φέτος και εντελώς αυτοδίδακτη, γρατσουνάω κάπως τις χορδές της…
Είχα κάνει απόπειρα και στο Λύκειο να μάθω κιθάρα αλλά μου φαινόταν αδύνατον τότε.
Όταν διψάς όμως για κάτι, ξαφνικά το αδύνατο γίνεται δυνατόν…
Είχα διαβάσει κάπου κάποτε κάτι όμορφο…
Έλεγε:
– “Τι είναι Ουτοπία?”
– “Κάτι που όταν το πλησιάζεις ένα βήμα, απομακρύνεται δύο…Όταν το πλησιάζεις δύο, απομακρύνεται τέσσερα…”
– “Και τότε τι νόημα έχει?”
– ” ΣΕ ΚΆΝΕΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΑΣ…!!!”
Καλό βράδυ από μένα και το λευκό πλάσμα δίπλα μου!
Ξένια Γουδή
