“Η μπαλάντα της καραβάνας” είναι ένα αυτοβιογραφικό εύθυμο μυθιστόρημα με πλοκή κατά βάση αληθινών γεγονότων από την περίοδο της στρατιωτικής θητείας του συγγραφέα Κωνσταντίνου Αλέξ. Δημητριάδη στα τεθωρακισμένα, την περίοδο 1982-1983. Η αφήγηση του διανύει την απόσταση από το ΚΕΤΘ στην Αυλώνα, στην Πάτρα, στο Λιτόχωρο στην 26 ΕΜΑ και μετά την αναπάντεχη αποστολή του στον Έβρο, καταλήγει στην Αθήνα, στην ΔΙΤ/ΑΣΔΕΝ.
«Η μπαλάντα της καραβάνας», είναι το αυτοβιογραφικό αφήγημα της στρατεύσιμης περιόδου του συγγραφέα Κωνσταντίνου Δημητριάδη. Και πιστέψτε με, αφορά τόσο τους άνδρες και όσο τις γυναίκες. Διαβάζοντας το βιβλίο θα αντιληφθούμε τις απόψεις των φαντάρων για τις πλευρές της ζωής, συμπεριλαμβανομένων και των γυναικών. Γιατί, ως κοπέλες, γυναίκες, σύζυγοι, αδελφές και μητέρες αγοριών, ε, θέλοντας και μη περνάμε από αυτό το στάδιο.
“Τι είναι τελικά ο Στρατός;
Ένα μωσαϊκό είναι, ανθρώπων, χαρακτήρων, νοοτροπιών που είναι αποτέλεσμα της ανατροφής, του τόπου που ζεις, της μόρφωσης σου και της εν γένει εξυπνάδας σου”.
Ο συγγραφέας με μαεστρία μας δίνει την εξυπνάδα, την ωριμότητα του χαρακτήρα και την καπατσοσύνη που είναι μοναδικές και δεν δικαιολογούνται από το νεαρό της ηλικίας του, που όμως παίζουν καθοριστικό ρόλο στο να την γλιτώνει συνέχεια από γκάφες και τιμωρίες.
Ρίχνουμε μια πολύ προσεκτική ματιά εκ τω έσω με κάθε λεπτομέρεια στη ζωή του στρατού. Από την 1η μέρα, μέσα σε κάθε τομέα, ζούμε με τον αφηγητή- πάντα εκ του ασφαλούς βέβαια-, τις καταστάσεις που πλέον είναι χιουμοριστικές έως ιλαρές.
Ξεκινάμε κι εμείς νεοσύλλεκτοι, αντιμέτωποι με την παράνοια του στρατού, που πρέπει άμεσα να εγκλιματιστούν σ’ αυτό το περιβάλλον. Από την έκταση του 1ου κεφαλαίου ήδη καταλαβαίνουμε το σοκ που υπέστη ο νεοσύλλεκτος που πρέπει να ξεχάσει πάραυτα την προηγούμενη ζωή του.
Ζούμε την 1η του άδεια,που πρέπει να προλάβει τα πάντα που έχουν ενδιαφέρον στη ζωή του στο άγχος του περιορισμένου χρόνου του. Ζούμε όλες τις σημαντικές στιγμές σ’ αυτήν την περίοδο της νιότης του Κωνστανίνου Δημητριάδη. Ζούμε τις δυσκολίες αλλά και την καπατσοσύνη που είναι έμφυτη στον πρωταγωνιστή μας, ζούμε τις επιτυχίες του, τα σκιρτήματά του σα να είναι δικές μας. Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο και η άδολη αμεσότητα της νιότης μετατρέπουν τον αναγνώστη αυτόματα σε πρωταγωνιστή, ώστε να νιώθουμε κάθε στιγμή τα στρατιωτικά βιώματα που οδηγούν τελικά σ’ αυτήν τη μεγάλη αγάπη που συντροφεύει τον συγγραφέα- τον μαύρο σκούφο (μπερέ).
Και καταλήγουμε στις τελευταίες λέξεις που πρέπει όλοι οι νέοι να έχουν ως ευαγγέλιο: «Η θητεία δεν είναι υποχρέωση για έναν Έλληνα νέο, αλλά δικαίωμα»!
Γιατί ο στρατός είναι βαριά κληρονομιά που κουβαλάει ο άντρας τελικά σ’ όλη του την ζωή.
Μαρία Παπαϊωάννου
