Τώρα που έχω πια ελεύθερο χρόνο κι επειδή ο καιρός εξακολουθεί να είναι καλός, προτιμώ να πηγαίνω στην ανακύκλωση της πλατείας με τα πόδια, οπότε διασχίζω ένα μικρό σχετικά κομμάτι του κεντρικού δρόμου του χωριού μας και κάνω τις διαπιστώσεις μου. Πλαστικά μπουκάλια νερού, μικρά και μεγαλύτερα, αλουμινένια κουτάκια, ολόκληρα διαφημιστικά φυλλάδια μουσκεμένα κι έτοιμα να διαλυθούν επάνω σε φρεάτια που δε θέλουν και πολύ για να γεμίσουν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και κανείς από τη γειτονιά να μη σκύβει να τα μαζέψει…Βεβαίως τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχουν αυτοί που τα ρίχνουν, αβασάνιστα και ανόητα, όπου λάχει, χωρίς να νοιάζονται καθόλου που βρομίζουν το χωριό και το ασχημίζουν…
Όταν ήρθα το 1980 στο χωριό, κάδοι δεν υπήρχαν, άρα αυτοί που πετούσαν τα σκουπίδια τους μες στον δρόμο είχαν μια κάποια δικαιολογία, έστω και σαθρή. Δυστυχώς, αρκετοί εξακολουθούν να τα πετάνε και πάλι μες στον δρόμο. Δικαιολογία δεν υπάρχει, απλώς υπάρχει η ίδια, ακόμα πιο…προχωρημένη κακή συνήθεια, η ασέβεια στον δημόσιο χώρο, που εκδηλώνεται με τη ρύπανσή του, αλλά και με βανδαλισμούς και καταστροφές ακόμα!…
Τα λέγαμε και τα ξαναλέγαμε στο σχολείο. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ’ όσο νομίζουμε: Aν ο καθένας μας καθαρίσει το κομμάτι του δρόμου μπρος στο σπίτι του, αν το κάνουμε εμείς για το δικό μας κομμάτι και το κάνει κι ο γείτονάς μας μπρος στο δικό του σπίτι, τότε θα έχουμε ένα χωριό καθαρό και ως εκ τούτου ομορφότερο! Κι είναι αλήθεια πως δυσκολότερα ρίχνει κανείς το σκουπίδι του σε δρόμο καθαρό παρά σε δρόμο βρόμικο! Θα τους κάνουμε τους “ρυπαντές”, που δεν τους ενδιαφέρει ούτε το χωριό τους ούτε γενικότερα το περιβάλλον να αναγκαστούν να ευθυγραμμιστούν με όσους νοιαζόμαστε. Ας το δοκιμάσουμε τουλάχιστον!… Και μη βιαστείτε να δικαιολογηθείτε όπως συνηθίζουν τα παιδιά να δικαιολογούνται: πως τάχα έρχονται άλλοι, ίσως …εξωγήινοι και ρίχνουν τα σκουπίδια…
Ας το αλλάξουμε πια αυτό το χάλι, έχουμε ήδη αργήσει και μάλιστα πολύ…
