Έχει σκοτεινιάσει για τα καλά, ο νεφελοσκεπής ουρανός μου φαίνεται πως σκοπό το έχει βάλει να πέσει και να με πλακώσει. Τα φώτα της πόλης οκνηρά, λόγω των συνθηκών, διαχέουν τις κεχριμπαρένιες τους εκκρίσεις στο οδόστρωμα κάτω στον κεντρικό δρόμο της Αθανασίου Διάκου.
Η ατμόσφαιρα φέρνει λίγο από Φθινόπωρο, ειδικά για μένα που είμαι στο γραφείο από το πρωί, φαντάζει ομολογουμένως αποπνιχτική. Αν και μας περιτριγυρίζει ψυχρούλα και κάποιοι διαβάτες έχουν καλύψει το σώμα τους με λεπτές ζακέτες, εγώ νιώθω έξαψη.
Αποθυμώ τη δροσιά ενός παγωτού. Βαδίζοντας βιαστικά έχω φτάσει στο παρκαρισμένο μου όχημα, μπροστά από το γραφείο τον ΚΤΕΛ και, ξεκλειδώνοντας την πόρτα, το παίρνω απόφαση. Θα ανέβω στη Μητροπόλεως και θα πάρω από το κατάστημα που έχει γράψει τη δική του ιστορία στην πόλη(αυτό με τα παραδοσιακά γλυκίσματα) ένα εύγευστο παγωτό χωνάκι.
Παρκάρω έξω από το σινεμά «Ολύμπιον». Πάνε χρόνια που έκλεισε, αν και το τελευταίο χρονικό διάστημα γίνονται εντατικές επισκευές για να ξανανοίξει. Κοιτάζω την…
Συνέχεια στο maxmag.gr
