Της πίστης μαχητής και της αγάπης πληγωμένος –
πόλεμοι τόσοι, αιώνες τώρα – γερασμένος,
δεν έχει σμύρνα, λίβανο, χρυσό, λυπήσου,
θέλει να’ ρθεί στη φάτνη τη λιτή σου ,
προσκυνητής με τους ποιμένες τού λειμώνα,
στης ακριβής σου λευτεριάς τον θείο νυμφώνα.
Κι αν πρέπον ένδυμα δεν έχει είναι παιδί σου
Εσύ τον δέχεσαι ακόμα και ρακένδυτο μαζί σου.
Παρηγοριά τών ταπεινών το τρυφερό σου βλέμμα,
τής δυστυχίας αντίδοτο το δάκρυ σου, το αίμα
στο κεντημένο σου πλευρό νάμα ευφορίας,
η αγκαλιά σου απάνεμο λιμάνι σωτηρίας.
Τον Σεραφείμ τον ταπεινό σου αναδέξου –
πόλεμοι τόσοι, αιώνες σκοτεινοί – και δέξου
στη θαλπωρή τής λαμπερής σου αχτίδας,
μιας φεγγοβόλας πανανθρώπινης ελπίδας.
Ένας ορφανός τάχα ποιητής
και για την αντιγραφή Νίκος Δόικος, 29/12/2020.
