Σ΄ αγαπάω μη φεύγεις έτσι πληγωμένη με σκυφτό το κεφάλι.
Στέκεσαι αντίκρυ μου έτοιμη να διαβείς του χθες το θυμό και γω που έως τώρα αμίλητη κοιτούσα να χάνεσαι βλέπω πως φύτρωσαν τρύπες στα ρούχα που φορούσες καιρό, πως γέμισε ρυτίδες το πρόσωπο από κείνες του σπαραγμού που ηλικία δεν έχουν. Λες και στις χούφτες όλες τις κακές μέρες -ακόμα και κείνες από τότε πριν ακόμα γεννηθεί η ζωή- μάζεψες και μ’ αυτές έβαψες το μέτωπο, τα θολά μάτια, τ’ αγέλαστα σου τα χείλη. Και το σώμα σου -ακόμα κι αυτό- φυλακισμένο με αλυσίδες όλο σκουριά από του πόνου το ανάθεμα κι από το ασήκωτο βάρος.
Μη φεύγεις έτσι Χρονιά.
Ξέρω ουρανός αν ήμουν θα με πίστευες γιατί ποτέ δε φάνταζα πιο καθαρός, αν ήμουν δέντρο με λουλούδια της νιότης τα μαλλιά σου θα στόλιζες γιατί φέτος κανείς τα χέρια μου δεν κλάδεψε και γω με λαχτάρα μπορούσα και τ’ άπλωνα, να ρθούνε πουλιά, να έχει χώρο να γεννηθούν όλα μου τα παιδιά, να γεμίσουν με φρούτα τα γερά μου κλαδιά. Και τα δάκρυα σου -αν ήμουν θάλασσα- τώρα θα ήταν χαράς που στις μέρες σου ναυάγια εγώ σχεδόν δε μετρούσα. Μόνο τους υγρούς κατοίκους μου αγκάλιαζα και για σένα με αγάπη μιλούσα.
Μη φεύγεις έτσι Χρονιά.
Μα είμαι απλά ένας άνθρωπος και ήταν φορές που σε φοβήθηκα, ήταν φορές που σε αρνήθηκα, ήταν φορές που παραιτήθηκα. Μα ξέρεις κάτι Χρονιά; Τώρα που φεύγεις επιτέλους θυμήθηκα πως στα δάχτυλα –πολύ απαλά- της ζωής το ακριβό σου δώρο ακόμα κρατώ κι εσύ ας μη μου μιλάς κι εσύ ας μη με κοιτάς. Πριν κάνεις το βήμα -πριν χαθείς- θέλω να πω Ευχαριστώ, θέλω να σου φωνάξω και παντού ν’ ακουστώ:
Μη φεύγεις έτσι. Σ’ αγαπάω Χρονιά….
