“Σκότωσα την αξιοπρέπειά μου…. Είχα επιθυμήσει να πάρω λίγο κρέας… Να φωνάξω τα παιδάκια μου και να φάμε μαζί όπως παλιά… Αλλά δεν έφτανε η σύνταξή μου… Όλο αυτό είναι ανάξιο…”, είπε η ηλικιωμένη κυρία που συνελήφθη “επ’ αυτοφώρω” να κλέβει λίγα ψώνια από γνωστή αλυσίδα σούπερ μάρκετ γερμανικών συμφερόντων.
Η είδηση θα περνούσε στα “ψιλά” των εφημερίδων, αν η συγκεκριμένη κυρία δεν κατάφερνε με τρεις μόνο κουβέντες να περιγράψει το δράμα του σύγχρονου Έλληνα, που ύστερα από τόσα χρόνια στην Ενωμένη Ευρώπη, ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Και αν οι υπεύθυνοι του καταστήματος δεν έκριναν σωστό να στείλουν την φτωχή γυναίκα κατ΄ ευθείαν στον εισαγγελέα προς … παραδειγματισμό!
Όπως ακριβώς έκαναν και οι συμπατριώτες τους πριν από χρόνια στην πρώτη κατοχή, που έστελναν χωρίς κανέναν δισταγμό, τους πεινασμένους σαλταδόρους στο εκτελεστικό απόσπασμα για μια κονσέρβα και μισό καρβέλι ψωμί!
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά, πιο από τα δύο είναι το χειρότερο! Αλλά αν κρίνουμε από τα λεγόμενη της συγκεκριμένης γυναίκας, σίγουρα η ποδοπατημένη αξιοπρέπειά της, είναι αυτό που της στοίχισε περισσότερο. Να μην μάθουν τα παιδιά της ότι έφτασε σ΄ αυτό το σημείο κατάντιας. Διότι στο πρόσωπό της αντικατοπτρίζεται η δυστυχία και η καταφρόνια ολόκληρης της Ελληνικής Κοινωνίας, που ζει σε συνθήκες μιας δεύτερης κατοχής, τα τελευταία δέκα χρόνια τουλάχιστον. Συμπτωματικά με τους ίδιους πάντα κατακτητές.
Η διαφορά είναι ότι στην πρώτη κατοχή η κλοπή τροφίμων από τις επιταγμένες αποθήκες των Γερμανών, ήταν πράξη αντίστασης κι εθνικής αξιοπρέπειας κατά των κατακτητών. Ενώ τώρα η κλοπή από τα Γερμανικά σούπερ μάρκετ στην Ελλάδα είναι πράξη “αναξιοπρεπής” και καταδικαστέα από τους ελληνικούς νόμους. Ακόμα και για τους λιμοκτονούντες Έλληνες. Κι αν κάποτε οι δωσίλογοι κατάφερναν, έναντι αδράς αμοιβής, να αποσύρουν από το εκτελεστικό απόσπασμα κάποιους από τους “κλέφτες τροφίμων” των Γερμανών, σήμερα οι ίδιοι αναγκάστηκαν να αποσύρουν την μήνυση εναντίον της φτωχής γυναίκας, κάτω από την πίεση της δημοσιότητας και της γενικευμένης κατακραυγής.
Ασφαλώς δεν είναι το πρώτο ούτε το τελευταίο περιστατικό με πρωταγωνιστές λιμοκτονούντες συμπολίτες μας, στην πτωχευμένη (και αναξιοπρεπή…) πατρίδα. Σίγουρα, όμως, είναι το πρώτο “αδίκημα” της φτώχειας που κάποιος συμπολίτης μας έβαλε “ενέχυρο” την αξιοπρέπειά του, για να αποδείξει στα παιδιά του ότι κάτι μπορεί να προσφέρει ακόμα σε κείνα. Έστω κι ένα φτωχικό τραπέζι από τα lidl με τρόφιμα, που ουκ ολίγες φορές ο ΕΦΕΤ απέσυρε ως ακατάλληλα προς βρώση. Και σίγουρα πιο ακατάλληλα για κάποιον που θα θελήσει στο μέλλον να ρισκάρει την αξιοπρέπειά του για να τα αποκτήσει. Γι΄ αυτό είναι πάντα επίκαιρη και πάντα διδακτική η θρυλική ταινία του Αλέκου Σακελάριου ‘Οι Γερμανοί ξανάρχονται”. Ίσως επειδή όσες φορές κι αν έρθουν πάντα τα ίδια θα κάνουν… Ίσως πάλι και να μην έφυγαν ποτέ από την Ελλάδα… Αλλά να εμφανίζονται με διαφορετικό πρόσωπο κάθε φορά… ακόμα κι αν έχουν απέναντί τους τον σύγχρονο Γιάννη Αη Γιάννη από τους “άθλιους” του Βίκτωρα Ουγκώ.
