Όταν ανορθώνεται ο άνθρωπος, καταπίπτουν οι δαίμονες. Και όταν ανορθώνονται οι δαίμονες, καταπίπτουν οι άνθρωποι. Πως καταπίπτουν οι άνθρωποι; Αμαρτάνουν…
Ναι, όσες φορές κάνουμε την αμαρτία, πέφτουμε, ξεγλιστρούμε, λοξοδρομούμε, συγκρουόμαστε με τον νόμο του Θεού, ερχόμαστε σε κατάσταση επαναστάσεως.
Γιατί, η αμαρτία τί είναι; Είναι η παράβασις του νόμου του Θεού. Τί είναι η αμαρτία; Είναι η παρακοή στο θέλημα του Θεού. Τί είναι η αμαρτία; Είναι η επανάστασις του ανθρώπου εναντίον του Θεού. Τί είναι η αμαρτία; Είναι ο ογκόλιθος εκείνος που κλείνει τις πύλες της Βασιλείας των ουρανών. Τί είναι η αμαρτία; Είναι ένα τεράστιο μεσότοιχο, που χωρίζει την ψυχή από τον αιώνιο δημιουργό της, από τον θείο λυτρωτή.
Βλέπετε; Όσες φορές αμαρτάνουμε, πέφτουμε και κατρακυλούμε. Αμαρτάνουμε στο σπίτι, αμαρτάνουμε στο χωράφι, στο γραφείο, στον δρόμο, αμαρτάνουμε ακόμα και μέσα στον ιερό ναό. Δεν υπάρχει τόπος καθαρός, που να μη τον μολύναμε με την αμαρτία. Όπως μολύναμε την ατμόσφαιρα και αναπνέουμε καθημερινώς τα καυσαέρια και τις καρκινογόνες ουσίες, έτσι μολύναμε και την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία η ψυχή μας αναπνέει τα καυσαέρια της αμαρτίας. Και τα μεν πρώτα καυσαέρια μπορούμε να τα μετρούμε, και αναλόγως να τα αντιμετωπίζουμε όσο μπορούμε. Αλλά με τα καυσαέρια που δηλητηριάζουν την ψυχή, που σκοτώνουν την ψυχή, που πνίγουν την ψυχή, που την οδηγούν στον πνευματικό θάνατο, με αυτά τα καυσαέρια τί γίνεται αδελφοί μου;
Αμαρτάνει ο άνθρωπος με την σκέψη. Πολλές φορές στον νου μας γίνεται η πιο φοβερή πάλη. Και όλα τα εγκλήματα εκεί πρώτα διαπράττονται. Εκεί πρώτα συντελείται η αμαρτία. Αμαρτάνουμε με την σκέψη μας, όταν σχεδιάζουμε το κακό, όταν προγραμματίζουμε το κακό, όταν αποφασίζουμε για την εκτέλεση του κακού. Αμαρτάνουμε με την σκέψη μας, με τον νου μας, με την διάνοια μας.
Αμαρτάνουμε με τα μάτια μας. Αυτά τα μάτια δεν μας τα έδωσε ο Θεός να βλέπουμε την ματαιότητα, αλλά να βλέπουμε την αιωνιότητα.
Αμαρτάνουμε με την γλώσσα μας. Την γλώσσα δεν μας την έδωσε ο Θεός να βλασφημούμε, να κατακρίνουμε, να συκοφαντούμε, να διαβάλλουμε, να διασύρουμε τους συνανθρώπους μας. Δεν μας έδωσε την γλώσσα να την βουτάμε στο δηλητήριο και να φαρμακώνουμε τον αδελφό μας και να ρίχνουμε όλο το δηλητήριο του μίσους εναντίον του αδελφού μας.
Την γλώσσα μας την έδωσε να υμνούμε, να δοξολογούμε, να ευχαριστούμε τον Θεό και να παρηγορούμε, να ενισχύουμε, να ενθαρρύνουμε τον συνάνθρωπο μας.
Αμαρτάνουμε με τα χέρια μας. Τα χέρια δεν μας τα έδωσε ο Θεός για να κλέβουμε, να αδικούμε, να ασχημονούμε, να σκοτώνουμε, να αφαιρούμε το δίκαιο και τον ιδρώτα του συνανθρώπου μας. Μας τα έδωσε για να προσφέρουμε το καλό στον πλησίον.
Τα πόδια μας τα έδωσε να περπατούμε στην στράτα του Θεού και όχι στην λεωφόρο της αμαρτίας. Και την καρδιά μας τη έδωσε να την κάνουμε ανάκτορο του Θεού και όχι εργοστάσιο αμαρτιών.
Η αμαρτία είναι γνώρισμα όλων των ανθρώπων. Όλοι μας αμαρτάνουμε. Κανείς δεν μπορεί να πει: εγώ δεν είμαι αμαρτωλός. Όποιος λέει ότι δεν είναι αμαρτωλός, κοροϊδεύει τον εαυτό του.
Όλοι μας αμαρτάνουμε και όλοι μας είμαστε ένοχοι. Βέβαια το λέει πολλές φορές η γλώσσα αλλά η πράξις αποδεικνύει το αντίθετο. Το λέει η γλώσσα ταπεινολογώντας, αλλά η καρδιά μας άλλα μας λέει. Έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Πιστεύουμε ότι είμαστε σπουδαίοι, ότι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, ότι σαν κι εμάς δεν είναι άλλοι χριστιανοί. Και νομίζουμε ότι είμαστε σπουδαίοι και τρανοί.
Να μη γελιόμαστε αδελφοί μου. Μπροστά στα μάτια του Θεού είμαστε όλοι ένοχοι. Ο προφήτης Δαβίδ έλεγε: «Ἐὰν ἀνομίας παρατηρήσης, Κύριε, Κύριε τὶς ὑποστήσεται; ὅτι παρὰ σοὶ ὁ ἱλασμός ἐστιν»(Ψαλμ.129,3-4). Θεέ μου, Θεέ μου, έλεγε, μη ρίχνεις τα μάτια Σου, δεν αντέχω στα βλέμματα Σου, μη με κοιτάζεις, γιατί η ζωή μου είναι γεμάτη από την αμαρτία. «Αἱ ἀνομίαι μου ὑπερῇραν τὴν κεφαλήν μου»(Ψαλμ.37,5). Με σκέπασαν πάνω από το κεφάλι μου οι αμαρτίες μου.
Να βγάλουμε το προσωπείο της αθωότητος και την μάσκα του καλού, για να φανεί το αληθινό μας πρόσωπο. Στα μάτια του Θεού ξέρουμε ποιοι είμαστε. Τα μάτια των ανθρώπων δεν μας ξέρουν. Και αυτή την μάσκα θα την χάσουμε κάποια μέρα, θα πέσει και θα αποκαλυφθεί ποιοι πραγματικά είμαστε. Ένας υπήρξε ο αναμάρτητος και όλοι εμείς είμαστε αμαρτωλοί.
Αλλά ας μην απογοητευόμαστε. Είμαστε αμαρτωλοί, αλλά όχι χαμένοι. Όταν ειλικρινά μετανοήσουμε, είμαστε σωσμένοι. Να μην φοβόμαστε την αμαρτία. Όταν το βράδυ πάμε να κοιμηθούμε στο κρεββάτι μας, κάτι μας καίει από μέσα. Μας καίει η αμαρτία! Δεν μας χωράει το κρεββάτι. Το μαξιλάρι έχει κάρβουνα, το στρώμα έχει καρφιά. Η συνείδησις λέει : «Είσαι ένοχος!».
Να μην απελπιζόμαστε. Να μη τα χάνουμε. Με την εξομολόγηση θα τα σβήσουμε όλα. Με την άφεση των αμαρτιών. Εκεί θα πάρουμε την γαλήνη και την ειρήνη στην καρδιά μας. Εκεί θα πάρουμε την Χάρη Του Θεού, και εκεί θα πάρουμε το εισιτήριο για τη Βασιλεία των ουρανών. Εκεί θα πάρουμε την άδεια να πλησιάσουμε το υπερφυέστατο μυστήριο που έχουμε εμείς οι χριστιανοί. Έχουμε την Θεία Κοινωνία, την Σάρκα και το Αίμα του Χριστού, που είναι η φωτιά, που καίει μεν την αμαρτία, αγιάζει δε και σώζει την ψυχή.
Αδελφοί μου, καλό αγώνα! Η Παναγία μας να μας οδηγεί στην ανόρθωση, στην μετάνοια, στην σωτήρια και την λύτρωση. Αμήν.
π. Ιάκωβος Πνευμονίδης
