Δύο έννοιες, η πρώτη με χρήση στην ηλεκτρονική, και δεν θα αναφερθώ άλλο σε αυτήν.
Η δεύτερη έχει να κάνει με το βύσμα στον στρατό, στα χρόνια μου λέγαμε αυτός είναι Τσάτσος (από τον τότε ΠΤΔ).
Θα μοιραστώ κάποιες σκέψεις μαζί σας. Πριν 4 χρόνια είμαι στην ορκωμοσία του Γιώργου στο ΚΕΠΒ Θήβας. Αφού έχει τελειώσει το όλο τελετουργικό περιμένουμε τα παιδιά μας για να φύγουμε. Δίπλα μας ένα ζευγάρι περιμένει και αυτό το παιδί τους, η μάνα με ρωτά, ο γιος σας που πήρε μετάθεση;
Απαντώ πηγαίνει Νάουσα Ειδικές Δυνάμεις, αυτό ήθελε και εκεί θα πάει.
Η κυρία με ένα περίεργο βλέμμα μου λέει, μα είστε καλά που θα στείλετε το παιδί σας στα ΛΟΚ, εμάς το δικό μας σπούδασε υπολογιστές και με τις γνωριμίες μας (ΒΥΣΜΑ) θα πάει στο Πεντάγωνο σε γραφείο.
Απαντώ και το δικό μας παιδί σπούδασε στο πανεπιστήμιο αλλά είναι επιλογή του και φυσικά την στηρίζουμε. Η κουβέντα έλαβε τέλος.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Τα “δύσκολα” είναι για τα παιδιά που δεν έχουν τελειώσει πανεπιστήμια,σχολές κτλ. αυτά είναι μόνο για τα γραφεία!
Τα σύνορα θα τα φυλούν απόφοιτοι δημοτικού οι υπόλοιποι Θεσσαλονίκη-Αθήνα.
Θεωρώ ότι σαν γονείς οφείλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας ότι στην ζωή δεν θα έχουν πάντα ένα ΒΥΣΜΑ για να τους κάνει την ζωή εύκολη.
Μην γελιόμαστε όλα ξεκινούν από το σπίτι.
Να μη πάει το δικό μας παιδί στα “δύσκολα” να μη πάει στον ΕΒΡΟ, σε νησί, στα σύνορα, να μη πάει στις ειδικές δυνάμεις, να μη, να μη, να μη…
Και τελικά ποιο παιδί θα πάει; Αυτά που πηγαίνουν δεν έχουν μάνα δεν έχουν πατέρα? δεν τα νοιάζονται;
Όταν θα έρθει η ώρα δεν υπάρχει το εγώ δεν ξέρω, δεν γνωρίζω, ήμουν στο Στρατιωτικό Πρατήριο και έκοβα σαλάμια και δεν έχω πιάσει όπλο στα χέρια μου, τότε θα είναι ΑΡΓΑ και κάποιες μάνες θα κλαίνε, βλέπεις το παιδί τους είχε ΒΥΣΜΑ…
Από το Facebook του Αντώνη Γκαμπέση
