Παγιδευμένο αγρίμι η ψυχή του καθενός…
Κλειδωμένο στα κάγκελα του μυαλού,
φτεροκοπάει σκουντουφλώντας στα σίδερα μιας φυλακής
που δεν είμαστε προετοιμασμένοι να δεχτούμε.
Εγκλωβισμένη σε ανείπωτες στερήσεις,
αδυναμίες και συμβιβασμούς στέκει ολόρθη, μόνη,
να αφουγκράζεται την υφή της…
Ένα περιδέραιο στολίζει τον λαιμό, όμως
γίνεται αλυσίδα που δένει με τις ενοχές.
Για ότι δεν μπορέσαμε να κάνουμε.
Όσα δεν καταφέραμε να φτάσουμε.
Εκείνα που ποτέ δεν βρήκαμε το θάρρος να δεχτούμε.
Και μένουν σαν ψυχοπαίδια δίπλα μας,
φορτίο που φορτώθηκε παράταιρα για να το υποστούμε.
Κάθε φορά ένα βάρος δεχόμαστε να σέρνουμε…
Κρατά πίσω την ζωή.
Μας γυρίζει σε χρόνο που δεν θυμόμαστε να υπήρξε
παρά μόνο στα όνειρά μας.
Ένας ακαθόριστος ρυθμός μισοτελειωμένων
θα…ίσως…γιατί…όταν.
Παγιδευμένο αγρίμι η ψυχή του καθενός…
Απομακρύνει τους ανθρώπους…
Ένα χάος βυθίζει το είναι και χανόμαστε σε μια εσωστρέφεια που ρουφά.
Μας καταπίνει η περιδίνηση της απουσίας.
Περιστρέφεται η ψυχή γύρω από τον εαυτό της.
Θυμίζει την συνονόματη, την άλλη με φτερά
που πεταρίζει στο φως της λάμπας. Έτοιμη να καεί.
Και…
…να λοιπόν αυτό ξεχάσαμε…
Πως δεν υπάρχει τίποτα να περιμένουμε
παρά μόνο την στιγμή για να καούμε.
Τούτη την δική μας, μοναδική στιγμή, που θα γίνουμε φωτιά
για να ανάψει ένα φως στο σκοτάδι των ανθρώπων.
Όσο πιο μεστή η διάρκεια της διαδρομής
τόσο δυνατότερο το φως.
Πιο ζωντανή η λάμψη του!
ν.μ.
ν.μ.
