Αήττητα όνειρα φωλιάζουν στο μαξιλάρι
κι ευωδιάζουν παρηγοριά καθώς τις νύχτες
παίρνει το σχήμα της αγκαλιάς σου.
«Ποιος ξέρει» αναρωτιέσαι πόσες μάχες
δίνουν ακούραστα με τ’ αστέγνωτα δάκρυα.
Απορείς πώς αντέχει σιωπηλά να κρατά
-φρουρός άγρυπνος- όλα τα μυστικά σου.
Κι ενώ είναι απαλό και τόσο ανάλαφρο
πάντα σε ξαφνιάζει η σκέψη πώς γίνεται
κι ώρες – ώρες το νιώθεις γρανίτη σκληρό
μ’ ασήκωτο βάρος.
Εσύ δεν ήσουν που χθες βράδυ
θυμωμένα το πέταξες μήπως τρομάξουν
και φύγουν οι απρόσκλητοι φόβοι;
Κι ύστερα προσωρινά το εξόρισες
σαν εκείνο το φιλί που ακόμα σου λείπει.
Κι όμως!
Αήττητα όνειρα φωλιάζουν στο μαξιλάρι
κι ευωδιάζουν παρηγοριά καθώς τις νύχτες
παίρνει το σχήμα της αγκαλιάς σου.
Από το βιβλίο της Μαρίας Κανδύλη “Εκκωφαντικές Σιωπές”
