Η ζωή μας μοιάζει μ ένα τραίνο που… “πάει κι όπου βγει…” Σαν αγκομαχητό μίας ταχείας που ξέρει πως δεν υπάρχει προορισμός… Ένα θολό τοπίο σε δύσβατη ατραπό… Την θέλουμε πίσω, στα χέρια μας. Αρνούμαστε να ορίζετε αυτό που δεν σας ανήκει. Άπαξ η ζωή. Κι αυτή είναι μόνο δική μας. Το οφείλουμε… Στα μάτια … Συνεχίστε να διαβάζετε το Διαμαρτυρία στην Καστοριά για το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη.