Η ψήφος της νέας γενιάς θεωρείται ίσως η πιο δύσκολη «εξίσωση» και αποτελεί το μεγαλύτερο στοίχημα των κομμάτων, με όλες τις παρατάξεις να επικεντρώνονται σε μεγάλο βαθμό στο να προσελκύσουν με κάθε τρόπο το… νεανικό κοινό, κυρίως μέσα από τους social λογαριασμούς. Το ThessToday.gr επικοινώνησε με πέντε νέους ψηφοφόρους, οι οποίοι ζουν σε διαφορετικές πόλεις της χώρας, ρωτώντας τους με ποια κριτήρια θα ψηφίσουν, τις σκέψεις που υπάρχουν για την πρώτη φορά στην κάλπη αλλά και τι προτεραιότητες θέτουν.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΧΑΪΝΑ
Τα κριτήρια με τα οποία θα ψηφίσουν οι νέοι σε αυτές τις εκλογές, σε αρκετές περιπτώσεις φαίνεται να είναι κοινά, καθώς ζητούν πρώτα από όλα καλύτερη παιδεία και απαιτούν αξιοπρεπείς μισθούς στο μέλλον τους όπως και συνθήκες διαβίωσης, χωρίς ωστόσο να τρέφουν… φρούδες ελπίδες. Υπενθυμίζεται πως, τον Ιούλιο του 2019 στις ηλικίες 17-24 ετών ο ΣΥΡΙΖΑ με 38% έναντι 30% για τη ΝΔ ενώ το ΜέΡΑ25 ήταν τρίτο κόμμα με 6%. Το ΚΙΝΑΛ είχε 5% στους 17-24, ενώ το ΚΚΕ είχε 4%.
Από την άλλη, ο Χρήστος είναι 18 ετών και δίνει για δεύτερη φορά πανελλήνιες, οπότε σίγουρα η προσοχή του δεν είναι στραμμένη στις εκλογές που έρχονται σε λίγες ημέρες. Κατάγεται από την Ορεστιάδα, όπου εκεί ζει μέχρι στιγμής. «Στην πόλη μου ελάχιστα παιδιά της ηλικίας μου ασχολούνται με την πολιτική και σίγουρα δεν είναι ένα θέμα που μας απασχολεί ή κάτι το οποίο συζητάμε όταν θα πιούμε καφέ. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη και προσωπικά δεν πιστεύω κανέναν. Δεν νομίζω πως θα φθάσω στην κάλπη, αφού υπόσχονται πράγματα οι πολιτικοί, την στιγμή που καταφέραμε σε αυτή τη χώρα να πετύχουμε το ακατόρθωτο. Την σύγκρουση δύο τρένων που βρέθηκαν στην ίδια γραμμή με αποτέλεσμα των θάνατο 57 ατόμων. Η κυβέρνηση δεν ανέλαβε τις ευθύνες της, οπότε τι πραγματικά μπορούμε να ελπίζουμε εμείς;».
Ο Κωνσταντίνος ο οποίος είναι 20 ετών, έχει σαφέστατη εικόνα για το κόμμα που θα ψηφίσει, αλλά όπως λέει, δεν μπορεί να είναι σίγουρος εάν όντως θα πραγματοποιήσει όσα ακούμε στις ομιλίες του. «Γενικά ασχολήθηκα να μάθω για τις παλιές κυβερνήσεις, για όσες πέρασαν αλλά και για αυτή που έχουμε τώρα, την οποία την έζησα. Αυτό που θέλω να πω στα παιδιά της ηλικίας μου είναι πως πρέπει να ψηφίσουμε και να διαμαρτυρηθούμε, να παρέμβουμε για τα όσα συμβαίνουν. Θα έπρεπε και στο σχολείο, να μας προετοιμάζουν για το εκλογικό μας δικαίωμα, να μας εξηγούν τι γίνεται, ποια είναι η διαδικασία, αλλά αυτό δεν γίνεται πουθενά, είναι σαν απαγορευμένο θέμα. Είμαστε μια γενιά με τόσες δυσκολίες, παλεύουμε να ζήσουμε με ψίχουλα και υπάρχουν τόσες ελλείψεις στην εκπαίδευσή μας, και κανείς δεν τα συζητάει σοβαρά». Ερωτηθείς εάν άλλαξε η γνώμη του έπειτα από την τραγωδία των Τεμπών, ο ίδιος απάντησε πως «σε καμία περίπτωση δεν περίμενα ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, προφανώς και επηρεάστηκα. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που ήθελα να ψηφίσω».
«Αυτό που παρατηρώ είναι πως δεν νοιάζει τους πολιτικούς πραγματικά η ζωή μας, και η καλυτέρευση της, αλλά το ποιος θα βγει πρώτος για να κάνει τα δικά του κουμάντα. Στην τηλεόραση, είναι σαν να βλέπω σκυλιά που γαβγίζουν, χωρίς όμως να υπάρχει αποτέλεσμα» αναφέρει ο Άρης, ο οποίος είναι 17 ετών, και προσθέτει πως θα έπρεπε στο σχολείο να συζητάνε περισσότερο για πολιτική, τουλάχιστον για να μπορούν τα νέα παιδιά να γνωρίσουν τις θέσεις των κομμάτων. «Κανείς δεν συνεργάζεται με κανέναν, αλλά όλοι θέλουν το καλό μας. Δεν νομίζω πως οι πολιτικοί έχουν κάτσει ποτέ στο ίδιο τραπέζι για να λύσουν τα προβλήματα που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει, αλλά αντιθέτως το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν να βρουν ποιος είναι χειρότερος». Παρά τις αμφιβολίες του και το θολό τοπίο, ο Άρης δηλώνει πως δεν μπορεί να αφήσει στην τύχη το μέλλον του, και για αυτό την Κυριακή θα πάει στην κάλπη. «Ας μην αποφύγουμε και εμείς την ευθύνη μας. Πρέπει επιτέλους να αλλάξει κάτι στην Ελλάδα, δεν γίνεται να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι».
«Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ιδέα ποιος έχει κάνει τα μεγαλύτερα και τα πιο σημαντικά πολιτικά λάθη που οδήγησαν την χώρα μας στο σήμερα. Σε μια χώρα που οι ίδιοι οι πολίτες της δεν μπορούν να ζήσουν, και οι περισσότεροι φεύγουν. Ωστόσο, το να ψηφίσω πρώτη φορά είναι κάτι που κάπως με ενθουσιάζει» αναφέρει η Βάσια, η οποία είναι μόλις 17 ετών. Η ίδια δεν γνωρίζει πολλά για την οικονομία της Ελλάδας, αλλά αυτό που παρατηρεί είναι το άγχος της γενιάς της αλλά και των μεγαλύτερων, προκειμένου απλά να καταφέρουν να επιβιώσουν. «Βλέπω πως όλοι είναι αγχωμενοι και δεν εμπιστεύονται κανέναν. Ακούω συνεχώς “όλοι ίδιοι είναι”. Όσον αφορά αυτά που απασχολούν τα παιδιά της ηλικίας μου, είναι σίγουρα ο τρόπος διδασκαλίας στα σχολεία. Το σύστημα της παπαγαλίας, ουσιαστικά δεν μας βοηθάει γιατί δεν καταλαβαίνουμε τι διαβάζουμε. Ακόμη και σε εμάς υπάρχει πίεση, αφού σκοπός δεν είναι να μάθουμε πράγματα, δεν είναι η μόρφωσή μας, αλλά ένας αγώνας δρόμου για να καταφέρουμε να περάσουμε κάπου μέσω των πανελλήνιων. Νομίζω πως μόνο εμείς λειτουργούμε έτσι, και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί».
