Μια πόρτα ήτανε, από εκείνες τις σβησμένες στον χρόνο. Πολυκαιρισμένη και σε πολλά σημεία της ξεφλουδισμένη, όσο για το χρώμα της, βλέποντάς την υπέθεσα πως από χρόνια ήταν ξεφτισμένη.
Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εμπρός της, ούτε και γιατί μου έκανε τόση αίσθηση, αλλά το βλέμμα μου δεν έλεγε να ξεκολλήσει από πάνω της.
Δάγκωσα λιγάκι το κάτω χείλος μου, άραγε πώς περνούσαν οι άνθρωποι πίσω της, αναρωτήθηκα. Έκλεισα τα μάτια και δίχως να το καταλάβω είδα με τα μάτια της ψυχής. Αμέτρητες εικόνες ζωντάνεψαν μονομιάς μπροστά μου.
Κάποιες τις έβλεπα ολοκάθαρα ενώ κάποιες άλλες ήταν θολές, σαν ένα πέπλο ομίχλης να έβαζε εμπόδια στην όρασή μου. Αλλά και πάλι, ακόμη και αν δυσκολευόμουν λιγάκι, μπορούσα να διακρίνω ανθρώπους να γιορτάζουν και κάποιους άλλους να θρηνούνε, να αγαπάνε, να μισούνε…
Χαρές, πόνος, γέλια, δάκρυα… όλα πίσω από κείνη την πόρτα την τόσο ξέθωρη.
Κείνο που με τρόμαξε λιγάκι ήταν πως μόλις καθάρισαν από το νέφος όλες οι εικόνες, παρατήρησα πως τα ίδια πρόσωπα κλαίγανε αλλά και γελούσαν.
Ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν, τρόμαξα δεν το κρύβω.
Άνοιξα βιαστικά τα μάτια, η πόρτα ήταν ακόμη εκεί. Το ίδιο πληγωμένη από τον χρόνο, το ίδιο σαγηνευτική έτσι όπως τη θωρούσα να αντιστέκεται στη φθορά. Ήταν βλέπεις ακόμη στη θέση της και ας είχε περάσει τόσο πολλά.
Πριν απομακρυνθώ την κοίταξα για μια τελευταία φόρα. Πετάρισαν τα μάτια μου και αισθάνθηκα πως κάποιος παίζει παιχνίδια μαζί μου. Δεν ξέρω πώς, αλλά και αυτή τη φορά αντίκρισα μια εικόνα στο ανάγλυφό της… μόνο που τώρα έβλεπα την απεικόνισή μου σε αυτήν.
Τότε ήταν που για πρώτη φόρα είδα καθαρά. Αυτή η πόρτα είναι που ξεκλείδωσε τη ζωή μου, τη ζωή μας. Ναι από τη στιγμή που την περάσαμε, βιώσαμε πολλά, δεν αντιλέγω. Αλλά και πόσο όμορφη ήταν!
Ένα μειδίαμα σχηματίστηκε στα χείλη μου. Σκέφτομαι πως είμαι ακόμα εδώ, ζω… και το καλύτερο; Μπορώ ακόμα να ονειρεύομαι. Καλό βράδυ! Με πολλά όμορφα όνειρα σας εύχομαι.
Στάθης Μασκαλίδης
Υ.Γ. Μην κλείνεις ποτέ τις πόρτες που σου ανοίγονται…μην αφήνεις ποτέ τη ζωή σου να ξεφτίζει.
