Απόζαρι χωρίς τον Τζίμη

Το άκουσα σήμερα σαν παράπονο. Σαν παράπονο προς την Τύχη και τον Θεό που αποφάσισαν αυτό που έγινε χθες το απόγευμα. Και για λίγες στιγμές με πόνεσε. Με ακινητοποίησε.
Κι’ ύστερα σκέφτηκα τον Τζίμη να με κοιτά με το ευθύ, ζεστό του βλέμμα και να μου λέει «πλάκα κάνετε ρε;». Και να γελά. Να γελά ζωντανά, αληθινά , μέσα απ’ την καρδιά του. Σαν Τζίμης.
Και το ξανασκέφτηκα. Και βλέπω ότι ο Τζίμης είναι στο Απόζαρι και τώρα και θα είναι και αύριο και μεθαύριο. Και στην επόμενη Γιορτή Ψαριού και στην επόμενη Μπουμπούνα. Και στο επόμενο ματς του ΠΑΟΚ.
Θα είναι για πάντα εδώ γιατί πολύ απλά ο Τζίμης το πεμπτάκι που εγώ γνώρισα σαν μικρό πρωτάκι του 3ου Δημοτικού στα τέλη του 70, ο Τζίμης που αργότερα με υποδέχθηκε στη γειτονιά πριν από δέκα και βάλε χρόνια, ο Τζίμης ο ψαράς, ο Τζίμης ο μάστορας της γούνας, ο γιος του κ. Κλεάνθη, ο Τζίμης ο άντρας της Νικολέτας, ο Τζίμης ο πατέρας των τεσσάρων υπέροχων γιων με τους οποίους ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά μου, αυτός ο Τζίμης ΕΙΝΑΙ για μένα το Απόζαρι.
Ο Τζίμης ΕΙΝΑΙ το Απόζαρι της οικογένειας. Της φιλίας. Της εγγύτητας. Της συμπαράστασης. Είναι το Απόζαρι το μικρό ακριβό στολίδι του Καστοριανού βορά. Είναι το Απόζαρι των παιδιών που ουρλιάζουν από χαρά στη Ροδάνη όταν ακούραστος εκείνος τη γυρίζει με τις ώρες και οι τόσοι πολλοί του φίλοι στέκονται δίπλα του. Οι φίλοι που αναζητούν την πλατεία όταν και επειδή είναι εκεί ο Τζίμης. Για να ψήνει, να συμμαζεύει, να μαστορεύει, να χαβαλεδιάζει και να γελά. Πάντα να γελά.
Ο Τζίμης δεν θα αγωνιστεί άλλο για την οικογένειά του. Δεν του το επέτρεψαν δυνάμεις πέρα και πάνω από τα ανθρώπινα όρια. Ο Τζίμης είναι ωστόσο το πρότυπο εκείνου του άνδρα που αγωνίζεται. Έτσι θα τον θυμάμαι στα σοβαρά του, όταν θα πιέζω τον εαυτό μου να συγκεντρωθεί σε αυτό που ακούγεται πίσω από το δυνατό του γέλιο. Στον εμπιστευτικό εκείνον ψίθυρο που πάντα με παρακινούσε να τον δω σαν τον οικογενειάρχη που δεν άφησε γωνιά του πλανήτη για να υποστηρίξει με την εργασία του το σπίτι του. Σαν τον γονέα που δίδαξε με το παράδειγμά του στα παιδιά του ότι η δουλειά είναι μέσο και όχι αυτοσκοπός. Το μέσο για να κρατιούνται όρθιες και υγιείς οι σημαντικότερες των σχέσεων. Οι σχέσεις οι οικογενειακές.
Τζίμη φιλάρα είσαι εδώ. Ο Βαγγέλης ο φίλος σου θα σε αναζητήσει αλλά δεν θα σε βρει στο μαγαζί για να τον περιβάλλεις με την αγάπη σου. Τα παιδιά με αυτισμό εντοπίζουν την αληθινή αγάπη και εσύ είχες πάντα την πόρτα του μαγαζιού σου ανοιχτή.
Μην ανησυχείς ωστόσο φιλαράκι. Αυτό που έχει ανάγκη ο γιος μου εσύ το έσπειρες παντού στη γειτονιά μας. Και εκείνο ρίζωσε, μεγάλωσε και άνθισε.
Και ευωδιάζει.
Καλή αντάμωση γειτονάκι. Σε ευχαριστώ για όλα.’

Γιώργος Πάνος