Πόσο μου θυμίζουν οι μοιραίες αποφάσεις το τελευταίο τσιγάρο ενός μανιώδους καπνιστή.
Που βρίσκεται άυπνος στη μέση του πουθενά στις δύο προ μεσημβρίας.
Ίσως να μην έχει χρήματα να αγοράσει ένα πακέτο ακόμα.
Μπορεί και να είναι βαθύπλουτος μα του το στερεί αδιάλλακτα κάποιος αρμόδιος γιατρός.
«Η ζωή σου ή αυτό».
Τι θα διαλέξει;
Τη ζωή χωρίς αυτό.
Σου το λέω εγώ.
Αναρμόδια.
Το τελευταίο τσιγάρο όμως ακόμα το έχει κι αυτό μοιάζει με μικρή νίκη. Με οικιοθελή ήττα.
Ξάφνου νιώθει να γίνεται τρυφερός. Διατρέχει το σχήμα του με δάχτυλα απαλά. Καθυστερεί τη θυσία.
Η απόφαση να πυροδοτήσει την άκρη του ξέρει πως είναι κρίσιμη. Άπαξ και αναφλεγεί δεν υπάρχει επιστροφή.
Μόνο συνέπειες.
Το έχει ξανακάνει αμέτρητες φορές στο παρελθόν μα εκείνες δεν είχαν τη σφραγίδα του τελευταίου.
Ούτε συνέπειες.
Τουλάχιστον φανερές.
Αν καθίσει να το σκεφτεί θα φέρει στο νου χιλιάδες μισοκαμμένες γόπες που βιαστικά πέταξε κάποτε επειδή είχε κι άλλα τσιγάρα, κι άλλες αποφάσεις.
Ναι τις είχε πετάξει μισοκαμμένες κι αυτές.
Και δε θυμάται κιόλας αν είχε φροντίσει να τις σβήσει ή είχαν παραμείνει κατάχαμα να σιγοκαίγονται ερήμην του. Δε θυμάται καθόλου.
Έσβησαν; προκάλεσαν εκτεταμένες πυρκαγιές ενώ αυτός είχε φύγει;
Είναι τόσο μάταιη αυτή η ετεροχρονισμένη σκέψη.
Κι όμως τρυπώνει στο μυαλό σαν αμείλικτος δικαστής που περιμένει απάντηση.
Δεν έχει να δώσει καμία.
Κοιτά το τελευταίο τσιγάρο. Την ύστατη απόφαση.
Πόσο θέλει να πει ένα .. «Δε βαριέσαι» και να σημάνει την έναρξη της λήξης.. Πόσο.
Κι όμως αργεί.
Αργεί ενώ λαχταρά να εισπνεύσει με βαθιές ρουφηξιές το προϊόν της καύσης, την αιθάλη μιας απόφασης.
Αυτή η χαλιναγώγηση της θέλησης τον κάνει να νιώθει δυνατός.
Ξέρει πως μετά ίσως νιώσει αδύναμος.
Ώωωω θα το ανάψει ναι, μην αμφιβάλλεις λεπτό.
Ψάχνει μόνο να βρει το πότε.
Επειδή μετά θα έρθει αντιμέτωπος με το ποτέ.
Και τις στάχτες.
