Για πενήντα ολόκληρα χρόνια αγαπημένε μας Δημήτρη είχαμε την ευλογία να μας συμπεριλάβεις ανάμεσα στους αληθινούς φίλους σου. Τονίζω τη λέξη αληθινούς γιατί έγινε ένα είδος σπάνιο στην άνυδρη ωφελιμιστική εποχή μας όπου κυριαρχεί το ψέμα και η υποκρισία.
Εσύ όμως κατάφερες να κρατήσεις σε όλη σου τη ζωή την ευθύτητα και ειλικρίνεια , δυο αρετές που ξεκινούν από την αθώα παιδική ηλικία αλλά δυστυχώς εξαφανίζονται με το πέρασμα του χρόνου. Για αυτό σήμερα καθώς βρέχουμε τον νωπό σου τάφο με τα δάκρυα μας, κατακλύζουν το μυαλό μας οι αμέτρητες μνήμες της πολύχρονης φιλίας μας καθώς έρχονται ζωντανές οι εικόνες των στιγμών που ζήσαμε τόσο των ευχάριστων όσο και των δύσκολων που συχνά καταφεύγαμε στην επιστημονική σου βοήθεια.
Ήταν επίσης εκείνα τα ταξίδια που κάναμε συντροφιά με σένα και την αγαπημένη μας Ζαχαρούλα, την λατρευτή σου μάνα που η απώλεια της σου κόστισε τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια. Εγώ θέλω να σε αποχαιρετήσω καλέ μας φίλε όχι με τα πολλά λόγια που δίκαια ακούστηκαν από πολλές πλευρές και αναφέρθηκαν στους αγώνες που έκανες στη ζωή σου για να κατακτήσεις όλα τα επιστημονικά σου επιτεύγματα ( όχι πάντοτε σε εύκολες συνθήκες )όταν έμεινες ορφανός από τον πατέρα σου στην ηλικία των πέντε ετών γεγονός που σε είχε στιγματίσει σε όλη σου τη ζωή σου όμως το κενό αυτό καλύφθηκε απόλυτα από την στήριξη που είχες στον βράχο που λεγόταν Ζαχαρούλα και σου προσέφερε τα πάντα ώστε να φθάσεις στην ανώτατη βαθμίδα της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Όμως πάνω από όλες τις επιστημονικές διακρίσεις που έλαβες εγώ θα βάλω ως πρώτο και μεγαλύτερο το τάλαντο που έλαβες από τον Κύριο μας δηλαδή την αγάπη σου στο Θεό και στον συνάνθρωπο τα οποία διακόνησες με απόλυτη συνέπεια μέχρι την τελευταία ημέρα της επίγειας ζωής σου . Επιπλέον εκείνο που πάντοτε ξεχωρίζαμε σε εσένα ήταν η ταπεινοφροσύνη με την οποία δεχόσουν τους επαίνους και τον θαυμασμό τόσο από όλους τους συμπατριώτες σου που καμάρωναν για τον δικό τους άνθρωπο, όσο και από τους πολλούς φίλους και συναδέλφους που είχες αποκτήσει και στην Θεσσαλονίκη αλλά και στην Αλεξανδρούπολη, στην ιατρική σχολή στην οποία δίδαξες όλα τα χρόνια ως καθηγητής καρδιολογίας. Τον σεβασμό και την εκτίμηση που έτρεφαν στο πρόσωπο σου τόσο οι φοιτητές όσο και οι συνάδελφοι σου καθηγητές το διαπιστώσαμε <<ιδίοις όμμασι>> τις ημέρες που βρεθήκαμε εκεί σαν φιλοξενούμενοι σου.
Όλες αυτές οι εικόνες επανέρχονται στη σκέψη μας ατενίζοντας το σεπτό σου σκήνωμα σε μια σημαδιακή ημέρα που επέλεξε ο Κύριος να σε καλέσει κοντά του ημέρα μνήμης των Αγίων Αναργύρων γιατί και εσύ έζησες ως Ανάργυρος γιατρός κατά το πρότυπο των αγίων γιατρών της ορθόδοξης πίστης μας. Θα μνημονεύσω τέλος την δεύτερη μεγάλη σου αγάπη που είχες για την γενέτειρα πατρίδα σου το Άργος Ορεκτικό και την Καστοριά ευρύτερα , όπου υπηρέτησες για μεγάλο διάστημα στο νοσοκομείο της αλλά και ως ιδιωτικός γιατρός και καθιερώθηκες από την αρχή ως ο έμπιστος γιατρός των περισσοτέρων, που σε έβλεπαν και ως φίλο.
Συζητώντας πολλές φορές για αυτήν σου την αγάπη στην ιδιαίτερή πατρίδα σου διέκρινα το μεγάλο ενδιαφέρον σου να ψάχνεις και να μαθαίνεις όσο μπορείς περισσότερα για την ιστορία της, ζητώντας να μάθεις κάτι παραπάνω και από τις δικές μου φτωχές γνώσεις γιατί ήξερες ότι άρεσε και σε εμένα να μελετώ την τοπική μας ιστορία. Θεωρώ ευχής έργο το ότι πρόλαβες να μεταφέρεις τόσο την ιστορία της οικογένειας σου όσο και μέρος της ιστορίας της πατρίδας σου στα δυο ιστορικά βιβλία που έγραψες και θα μείνουν σαν δυο ακόμη γλαφυρά ιστορικά ντοκουμέντα.
Όλα αυτά είναι τα αξιοποιημένα τάλαντα που θα πάρεις μαζί σου στο τελευταίο σου ταξίδι προς την αιωνιότητα. Αυτή πρέπει να είναι και η δική μας καθημερινή σκέψη.
Μου έμεινε η φράση του σεβασμιότατου Μητροπολίτη μας σε μια παλιά του ομιλία : πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι είμαστε σε αυτοί τη γη προσωρινοί ένοικοι κάποιου ξενοδοχείου;
Σε αποχαιρετάμε αγαπημένε μας φίλε Δημήτρη με την οδύνη του προσωρινού χωρισμού και την ελπίδα ότι αφού αξιοποίησες κατά το δυνατόν τα χαρίσματα που έλαβες από τον Κύριο μας θα ακούσεις το πολυπόθητο για όλους μας “ευ δούλε αγαθέ και πιστέ επί ολίγα ει πιστός επι πολλών σε καταστήσω είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου”
Καλή αντάμωση ακριβέ μας φίλε Άνθρωπε γιατρέ Δημήτρη Χατσέρα.
Αθηνά Γιοβανοπούλου
