Η ευχή «να μην ξανάρθουν τέτοια χρόνια» έχει πιάσει τόπο, γιατί έχουν έρθει χειρότερα χρόνια…
11η μέρα πολέμου… 15η μέρα πολέμου… 18η μέρα πολέμου…
Και αντηχούν σειρήνες. Και δεν υπάρχει σπίτι που να μην τις ακούει μια φορά την ημέρα τουλάχιστον μέσα από την τηλεόραση. Και είναι τρομακτικό σ εμάς που είμαστε τόσο μακριά. Και φαίνεται σαν κακιά ταινία του κινηματογράφου. Και όσοι έχουμε ηλικιωμένους στο σπίτι ξαναζούν τους δικούς τους πολέμους και ξαναζούμε τις αγωνίες τους γιατί αναγνωρίζουν τους ήχους των όπλων και τα αποτελέσματα των βομβαρδισμών, και χειρότερα ακόμα, βλέπουν τα αποτελέσματα του πολέμου. Τον θάνατο ανθρώπων που ως πριν 2 εβδομάδες ζούσαν ήρεμα και έχτιζαν το μέλλον τους. Όπως ακριβώς εμείς τώρα. Και βίαια ξεριζώνονται από το σπίτι τους, τον τόπο τους, την ζωή τους. Και αναρωτιέσαι τι πήγε στραβά στην ανθρωπότητα και στον 21ο αιώνα χάνει κάθε τόσο το μυαλό της και τον δρόμο της. Ποιος είναι ο νικητής στον πόλεμο; Υπάρχει νικητής; Οι νέοι των χωρών, του επίδοξου κατακτητή και του αμυνόμενου είναι αυτοί που πολεμούν και αυτοί που χάνονται. Το μέλλον των χωρών χάνεται. Πως να γυρίσεις πίσω την ζωή που έφυγε;
Και οι υπόλοιποι αυτό που κάνουμε είναι να κοιτάμε από μακριά. Και οι δυνατοί της γης αυτής παρακολουθούν από απόσταση την καταστροφή. Η κραυγή για κατάπαυση, για ειρήνη δεν ακούγεται πια. Μόνο η ιαχή του πολέμου. Αυτή καλύπτει τα πάντα.
Και βλέπουμε παιδιά να κείτονται νεκρά στο δρόμο, βλέπουμε μαιευτήρια να βομβαρδίζονται και μωρά να σκοτώνονται με τις μητέρες τους. Και χάνεται το φως και η ανθρωπότητα έχασε άλλη μια ευκαιρία να δικαιολογήσει την ύπαρξή της. Γιατί αυτό που ζούμε δεν είναι ζωή. Σήμερα αυτοί, αύριο….;
Και ακούμε τους ηλικιωμένους μας να λένε «να μην ξανάρθουν τέτοια χρόνια», αλλά ήρθαν. Και συμβαίνουν σε ανθρώπους σαν εμάς. Και όταν όλα τελειώσουν, πόσες πληγές θα μετρήσει η γη πάλι; Πως θα μπορέσει να γιάνει τις πληγές. Θα μπορέσει άραγε; Γιατί τέτοιες πληγές δεν κλείνουν. Όταν οι άνθρωποι μας μιλάνε για τον πόλεμο πριν 80 χρόνια περίπου ακόμα κλαίνε. Τέτοιες πληγές δεν κλείνουν.
Η φύση του ανθρώπου διδασκόμαστε ότι είναι διττή. Όχι δεν είναι διττή. Είναι πλέον κακή. Γιατί είναι τόσο πολύ εύκολο να κάνει το κακό παρά να αφήσει και τους άλλους να ζήσουν όπως και ο ίδιος. Οι αξίες δεν έχουν καμία αξία, με μεγαλύτερη τη ζωή που έχει πλέον τη μικρότερη αξία.
Και η ευχή «να μην ξανάρθουν τέτοια χρόνια» έχει πιάσει τόπο. Γιατί έχουν έρθει χειρότερα χρόνια…
Μαρίας Παπαϊωάννου
